Cause this is Africa

Jambo jambo, karibu tena!

Alweer bijna 2 maanden overleefd hier in Afrika! Ik kwam erachter dat ik echt een maand niets heb geschreven, dus hier weer even een update. Het gaat hier nog steeds superduper! Helaas komt het einde van mijn tijd bij Projects Abroad al in zicht en dat terwijl het iedere dag alleen maar leuker lijkt te worden, maar gelukkig komen er weer andere leuke dingen voor in de plaats.
Ik heb afgelopen maand veel in St. Elizabeth Hospital gewerkt en daar ook weer veel indrukwekkende dingen gezien. Heel veel hele zieke mensen en kinderen die niet meer geholpen kunnen worden, maar gelukkig ook veel patienten die wel geholpen kunnen worden en kipfit weer het ziekenhuis uit gaan. Ik heb nu ook al veel gave operaties gezien en hier en daar wat kunnen helpen. Sophie en ik zijn twee weken geleden een weekendje naar Moshi geweest (een stadje op 1,5 uur rijden). Deze stad was veel kleiner, schoner en mooier dan Arusha, maar ook veel rustiger dus ik ben toch blij dat ik in Arusha werk, anders zou het snel gaan vervelen. In Moshi hebben we watervallen gezien en koffie- en bananenplantages, heel veel verschillende planten zoals eukalyptus, mint, orange mango etc. en kameleonnen. Het leventje hier wordt steeds meer vanzelfsprekend, al blijft de andere levensstijl wel wennen. Polepole (rustigaan) is voor veel Tanzanianen het levensmotto en van op tijd bij een afspraak komen, hebben ze echt nog nooit gehoord. Ik denk dat het woord ¨haast¨ niet in het Swahili bestaat. De komende twee weken blijf ik nog in Arusha wonen en werken en dan komen mn vriendinnetjes al!!!

Uitgebreidere versie:
Cultuur: Het is heel raar om hier nu over te schrijven, want alles wordt hier steeds meer normaal voor mij en bij veel dingen denk ik niet eens meer na: De overvolle dala’s, de koeien en ezels langs de weg, platgereden honden op straat, met 130 km/h over een smal stoffig weggetje crossen in een bus, gaten in de weg waar iedereen van weet en er gewoon omheen loopt/rijdt (waarom zou je die dan dichtmaken?), al het afval dat verbrand wordt, de vrouwen die hele klerenkasten of bananenplanten op hun hoofd dragen en kleine kindjes op hun rug in een doek (dat heb ik trouwens ook bij mijn kleine gastbroertje Wilson gedaan!), afdingen in iedere winkel waar je bent anders krijg je mzunguprijzen, al het verse fruit dat op straat wordt verkocht en eigenlijk alles wat op straat wordt verkocht, dat restaurantjes soms ongeveer heel de menulijst even niet hebben omdat de kok malaria heeft, de overal rondscheurende piki-piki’s (motoren) en het overal aangesproken worden *Hi mzungu, mambo*Hi mzungu, I love you*Hi mzungu, can I get some money*Hi mzungu, kiss me*Hi mzungu, are you looking for safari?*Hi mzungu, do you want to marry me?*.
Alles went dus langzaamaan, al mis ik wel een aantal dingetjes van thuis hoor; een lekkere warme douche, Keesje pepernoten… en pepernoten!! Naja, verder valt het eigenlijk wel mee. Het is een heerlijk gevoel om na een Kilimanjaro-biertje te hebben gedronken in onze stamkroeg na een lange werkdag terug naar huis te lopen door de laatste zonnestralen en stof en dan in de verte Mt. Meru te zien liggen nog helemaal in de volle zon en dan aan jullie in de vrieskou in Nederland te denken:).

We hebben een tijdje geleden dus een basisschool geverfd, maar uiteraard wel op z’n Afrikaans; zonder afdekzeil, zonder schilderstape en schoonmaken van tevoren hoefde al helemaal niet evenals schuren. Maargoed, voor zolang de verf blijft zitten hebben de kindjes weer een mooie basisschool!
2 weken geleden zijn Sophie en ik dus naar Moshi geweest waar we lekker de tourist hebben uitgehangen. We zijn met een gids op pad geweest en hebben veel gezien, ook konden we bij een waterval zo naar beneden in het water springen:). ’s Avonds zijn we heerlijk uit eten geweest en hebben we op ons dakterras genoten van uitzicht op de Kilimanjaro met de ondergaande zon, Konyagi en biertjes.

Ziekenhuis: Dit keer is mn ziekenhuisverhaaltje iets gruwelijker en bloederiger dan de vorige keer, sorry daarvoor, maar er is ook zoveel gebeurd! Ik ga nu tegenwoordig ook ’s middags werken, wat voor veel Tanzanianen (en vrijwilligers) niet echt te begrijpen is, maar ’s middags zijn er vaak operaties en kunnen we nurse Jon helpen met injecties en wondverzorging. In Nederland worden injecties met antibiotica heel voorzichtig gegeven via een infuus en dan zon zak die boven het bed hangt en langzaam leeg druppelt. Het duurt dan heel lang voordat 2 mg antibioticum in de patient is gedruppeld, omdat het heel erg goed opgelost is. Hier krijg ik van Jon gewoon een spuit van 5 ml, waarmee ik het antibioticum moet mengen met een zoutoplossing en dan in een minuutje moet injecteren (wel via een infuus), maar doordat het zo aggressief spul is, doet het super veel pijn voor de patienten, pole!
De wondverzorging is hier ook heel interessant omdat de mensen hier een grote wond op een voet waarbij je de botten ziet utisteken, nog niet genoeg lijken te vinden om naar de dokter te gaan. Nee, eerst moeten de tenen zwart zijn en de voetzool wit en dan pas gaan ze erover nadenken om naar het ziekenhuis te komen. Er liggen nu 2 dames in het ziekenhuis met van die afschuwelijke wonden. De ene heeft er heel veel pijn aan, maar die wond is tenminste nog helend en rood. Iedere dag helpen Milou en ik het verband eraf te weken, medicijnen erop te doen en opnieuw te verbinden. De andere vrouw (masaai-meisje van 19) voelt echter helemaal niets meer van haar voet en lacht heel de tijd als we haar wond verzorgen. Volgens mij heeft zij niet echt door dat ze niets voelt doordat haar tenen dood zijnn. Waarschijnlijk wordt zaterdag haar voet geamputeerd. Iedere zaterdag is er namelijk een orthopedische chirurg. Afgelopen zaterdag hebben we een valguscorrectie van een knie gezien (x-benen). Ze hamerden er gewoon een stukje bot uti om het recht te zetten en ze hadden niet eens de hoek berekend ofzo. Ook hebben we zaterdag een correctie van een geamputeerde stomp van een arm gezien. De vrouw was door haar man aangevallen en had haar ene arm op 2 plaatsen gebroken en haar andere hand had hij eraf gesneden. In een vorige operatie hadden ze pinnen in de gebroken arm gezet en de stomp netjes proberen dicht te hechten. Nu was er een neuroma (of nervoma, ik weet niet meer precies hoe ze dat noemden) ontstaan, wat een soort van opeenhoping van zenuwen is. Hierdoor was haar stomp heel gevoelig. Met een operatie heeft de chirurg de zenuwen dieper afgesneden en de botten wat bijgeschaafd zodat het nu een mooie stomp is. Verder heb ik al heel wat oogoperaties gezien, het weghalen van een gigantische lipoom op een hand, een aantal abortussen (miskramen), operatie van een hydrocèle (bij een jongentje van 3, die heel bang was voor de operatie en van de operatietafel afsprong toen ie de injectie zag. Hij wilde wegrennen, maar toen stond ik in de weg en pakte ’m op. Hij was zo boos dat ie me keihard in mn schouder beet!), een laparotomie etc.
Ook buiten de operatiekamer heb ik veel ellende gezien. Gisterenochtend is er een meisje overleden dan HIV+ was; ze was 7 en woog 11(!!)kg. Eigenlijk ging het de laatste paar dagen wel wat beter, maar gisteren had ze dus een inzinking toen we met de morning round bezig waren; ze ademde heel slecht en voelde heel koud aan. Toen we in de kamer naast de kinderkamer waren, hoorden we een afgrijselijke gil van de moeder en bleek het kindje te zijn overleden. Het lijkje werd ingepakt in doeken, waar touwen omheen werden gebonden en dat gebeurde gewoon allemaal waar de huilende moeder nog bij zat! Ik heb nog veel meer afschuwelijke dingen gezien, maar daar ga ik jullie allemaal niet mee lastig vallen, want dan denken jullie dat het hier alleen maar ellende is en dat is het zeker niet. De arsen en verpleegkundigen in dit ziekenhuis zijn (in tegenstelling tot het andere ziekenhuis) zo optimistisch en vrolijk. De operatie-assistente danst en zingt tijdens de operaties, de oogarts houdt hele gesprekken over koetjes en kalfjes met de patient terwijl hij een lens uit het oog wipt en nurs Jon knutselt en puzzelt zelf lekker een beetje met wonden en doet er zelf gewoon hele sterke medicijnen op als hij daar zin in heeft ¨Daar hoeft echt geen dokter naar te kijken hoor!¨
Ik ben er ondertussen wel achter dat me frustreren over sommige dingen echt totaal geen zin heeft hier. Ze doen het hier al jaren zo en zullen het ook nog jaren zo blijven doen, want iedereen in Afrika doet het zo, dus is het vast goed, hamna shida!

Zoals jullie wel merken, heb ik het nog steeds heel erg naar mn zin hier. Al mis ik jullie wel én beetje hoor! Naja, doe sinterklaas de groeten van me! (de pieten hoeft niet per se, die hbben we hier ook;)).

Tutaonana badaaye! Xxx liefs Marleen