Kilimanjaro!!! King of the world!!!

Jaja, we made it! In 5 dagen hebben we (Milou en ik), de Kilimanjaro beklommen. M'n paardenkuiten zijn nu olifantepoten geworden, maar het was echt super geweldiggrandioosfantastisch etc. etc. Ik heb er gewoon niet genoeg woorden voor, zo mooi en gaaf was het om te doen. Vooral de nacht en ochtend dat we de Uhuru Peak hebben bereikt waren geweldig. Dit was trouwens ook mijn meest vreemde verjaardag sinds 22 jaar! Zonder bereik zatik op ongeveer 5000 m. hoogte en moest ik ’s middags slapen om vervolgens om 23.00 weer wakker te worden om verder te klimmen! We vertrokken die nacht om 12 uur 's nachts en bereikten rond zonsopgang (ongeveer 5.30) Gilman s point, vanaf daar was het nog een uur lopen naar de Uhuru Peak op 5895 m. De hoogste berg van Afrika! Het was wel verschrikkelijk koud op de top, rond de -10 graden, met 6 lagen kleren vroren m’n handen er nog bijna af. Maarja, in Nederland schijnt het nu niet veel warmer te zijn. Nouja, kortom, alles bij elkaar was dit het zeker waard, een hoogtepunt!

Uitgebreideversie:
Oke… even voor de duidelijkheid, dit was de route:
(Dag 0: we zijn serieus 9 uur bezig geweest om 900 dollar in contanten te krijgen, heel Arusha gezien, dus én goede training voor de Kili!)
Dag 1: Marangu gate --> Mandara hut (2724 m)
Dag 2: Mandara hut --> Horombohut (3720 m)
Dag 3: Horombohut --> Kibo hut (4700 m)
Nacht: Kibo hut --> Uhuru Peak (5895 m)
Dag 4: Uhuru Peak --> Horombohut
Dag 5: Horombohut --> Marangu gate

Nouja, eigenlijk wordt er aangeraden om er 6 dagen over te doen en een acclimatisatiedag/rustdag te nemen op dag 3 in de Horombohut, maar omdat Milou en ik ons allebei nog helemaal kipfit voelden, stelde onze gids voor om gewoon maar door te gaan. De gids was echt geweldig. Milou’s gastmoeder had geregeld dat hij ons voor én mooi prijsje mee de berg op zou nemen. Samen met hem, 4 dragers, een kok, een assistent gids en een manusje´vanalles vertrokken we dus op 1 december.

Dag 1: De eerste dag had veel weg van een gewone boswandeling door een tropisch bos. We stegen die dag nog geen 1000 meter, maar dat was wel prima. We konden nog heerlijk genieten van een normale lunch, met kippepootjes en hamburger in plaats van rare beesten in een soepje. Toen het een beetje begon te schemeren kwamen de colobusmonkeys even naar ons kijken en konden wij even naar hen kijken. Toen vroeg naar bed voor een lekker lange rustige nacht (dachten we..). Onze hoogteziekte-pillen deden goed hun werk qua vochtafdrijven, want ongeveer om de 3 uur werd ik wakker omdat ik naar de wc moest en dat was nou niet zo'n succes aangezien het regende en de toiletten veel te ver weg waren. En wildplassen in de regen met op nog geen 3 meter van je vandaan een hoopje apen is nou niet echt aan te raden. Daarnaast deelden we onze hut met twee mannelijke 50’ers die flink snurkten, het was dus alles behalve én rustig nachtje. Maargoed, de volgende ochtend begonnen we vol frisse moed aan de tweede etappe.

Dag 2: Het regenwoud veranderde langzaam maar zeker in wat lagere beplanting, er waren veel exotische bloemen, planten en een soort van bomen te zien. Daarnaast hadden we ook een heel mooi uitzicht op een kleinere top (Mawenzi), waar nog nooit iemand op is geweest omdat die langzaam afbrokkelt. Helaas vond Innocent dat we te hard gingen, dus vanaf dat moment ging hij voorop en mochten wij netjes achter hem lopen, pole-pole.. We kwamen al vroeg aan bij de volgende hut (Horombo) en hebben daar lekker gemberthee gedronken. Ter acclimatisatie hebben we aan het einde van de middag een uitstapje naar de zebrarocks gemaakt. Toen besloot Innocent dus dat het veel slimmer was voor ons om de volgende dag meteen door te gaan naar de volgende hut in plaats van een acclimatisatiedag te nemen, aangezien we ons allebei helemaal prima voelde. Die nacht verliep gelukkig wat rustiger, de matrassen waren iets zachter en we hadden de mannelijke 50’ers ingeruild voor twee vrouwelijke 30’ers die dus niet snurkten maar wel bij elkaar in de slaapzak lagen (zagen we de volgende ochtend).

Dag 3: De derde dag veranderde hetlandschap van lage beplanting naar geen beplanting met stenen, een soort van maanlandschap. Het was dat Innocent tijdens het lopen ineens zei ’Oh, Marleen, happy birthday!’, anders was ik gewoon m’n eigen verjaardag vergeten en was ik lekker nog steeds 21 geweest. Maargoed, een aparte verjaardag dus. We moesten best wel een eindje lopen deze dag en het werd nu ook wel wat kouder. Voor ons zagen we een hele lange weg, met aan het einde daarvan de bergmonding van de Uhuru Peak met het basecamp. Rond half 2 kwamen we aan bij Kibohut (basecamp) en daar moesten we dus gaan slapen midden op de dag. Rond 5 uur kregen we nog wat eten en toen moesten we weer gaan slapen tot 23.00 (leuke verjaardag he, slapen op 4700 m!). Rond 21.00 werd er ineens op de deur geklopt en kwam er een oude vrouw binnen. We hadden haar al wel eerderg ezien en we waren al verrast dat zij uberhaupht aan de klim begonnen was. Het was dus een vrouw van 81 uit Alaska, die al twee keer eerder had geprobeerd om Kili te beklimmen, maar nu wilde ze het toch echt gaan halen. Maargoed, ze had dus 13 uur gedaan over een stuk waar wij 5 uur over hadden gedaan.

Nacht: Precies om middernacht begon het avontuur dan echt. We hesen ons in alle lagen die we bij ons hadden;
• Maillot
• 2 paarsokken
• Afritsbroek
• Regen/Wind-broek
• Modder/Sneeuw-beschermers
• Bergschoenen
• Hemd
• T-shirt
• Longsleeve
• 2 Fleecetruien
• Regen/Wind-jas
• Hele dike jas
• 3 paarhandschoenen
• Bivakmuts
• Gewonemuts
En daar gingen we. Het eerste gedeelte viel eigenlijk nog best wel mee, we gingen heel erg pole-pole en we konden toch niet zien hoe steil het was. Het was gewoon een kwestie van gedachten uitzetten en gaan met die banana. Nou, dat deden we dus. Op een gegeven moment hadden we theepauze en toen ik vroeg hoe laat het was, bleken we al 4 uur te hebben gelopen. De sterrenhemel was echt suuuupermooi. We moesten even wateten, dus nam ik mijn heerlijke chemisch blauwe energybar en na de thee gingen we weer snel verder, want langer dan 1,5 minuutkon je niet stilstaan. Het werd wel steeds moeilijker om te lopen, aangezien het steeds kouder en kouder werd en we steeds minder adem konden krijgen en eigenlijk klapte m’n hoofd bijna uit elkaar van de hoofdpijn. Ongeveer 345 keer overwogen om om te keren en terug te gaan, maar gelukkig 345 keer besloten om toch door te gaan. Net iets voor zonsopgang bereikten we Gilman’s Point. Dat is zeg maar aan het eind van de route op de rand van de krater. Langzaam kwam de zon op en dat had echt een geweldig effect op het rode zand en het wit van de gletsjers! Nog ongeveer een uurtje door ploegen zonder al te veel zuurstof in de lucht en met een vrieskou alsof ik in Nederland was en toen waren we er!!!! Het is niet voor te stellen hoe blij ik was toen ik eindelijk het bord zag met ’Congratulations, you’re now at Uhuru Peak!’.Op een gegeven moment had Milou ineens bereik op haar telefoon en toen heb ik papa en mama even om 7.00 (dus 5.00 in NL) blij gemaakt met een telefoontje dat ik op de top van Afrika stond!!

Dag 4: Ook de terugweg was fantastisch, nu konden we echt goed om ons heen kijken. Het is allemaal zo onwerkelijk als je daar loopt. Het stuk van Gilman’s Point terug naar basecamp was echt meesterlijk! In plaats van zigzaggen en pole-pole, konden we ons gewoon naar beneden laten glijden/rennen aangezien het alleen maar uit zand en stenen bestaat. We hebben er dus 7 uur over gedaan om naar boven te komen, maar binnen 3 uur waren we weer terug! Op de terugweg kwamen we ook het oma’tje uit Alaska weer tegen. Ze was sinds half 10 aan het lopen en had aan iedere hand een gids en nog een drager achter zich. Het is wel jammer dat we nooit zullen weten of ze het heeft gehaald. Echt respect voor die vrouw; ik heb Innocent beloofd dat als ik 81 ben, ik terug kom en weer de Kili gabeklimmen! Maargoed, aangekomen in Kibohut mochten we weer even een paar uurtjess lapen en toen terug naar de Horombohut, aangezien daar weer water was.

Dag 5: De laatste dag hebben we de laatste twee stukken teruggelopen. De spierpijn groeide met de stap en hoe hoger de bomen, hoe groter m'n blaren leken te worden.. ’s Middags kwamen we weer aan bij de Marangu gate en zijn we terug gegaan naar Moshi, waar de vrouw van de broer van Innocent een heerlijke lunch voor ons had gemaakt. Daarna nog een uur in de auto naar Arusha en toen zijn we als twee pakezeltjes door Sakina naar huis gelopen. Maar… het was alles waard, het was echt het gaafste moment uit m'n leven tot nu toe om die top tebereiken!

Nou dat was het voor zover weer eventjes! Ik laat snel weer wat weten van mn volgende reisetappe!

xxx liefs Marleen a.k.a. King of the world!;)