pole-pole, hamna shida!

Mambo mapenzi familia na rafiki!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat geschreven heb, dus hier weer even een stukje vanuit het zonnige en stoffige Tanzania! Het is echt heel leuk om al jullie reacties te lezen en Jan, wat leuk dat je me met je klas volgt, onderaan heb ik een stukje als reactie voor je klas geschreven!

Korte samenvatting:
Het gaat nog steeds heel goed hier, hamna shida!. Ik krijg steeds meer het idee dat ik hier echt woon en ik probeer dan ook alles qua cultuur en gewoonten zoveel mogelijk in me op te nemen en waar mogelijk mee te doen (al zal ik nooit van mn leven van die grote oorbel gaten nemen net als mn masaai-vrienden). Zo ben ik vorige week met Simon (gastbroer) en Brenda (gastmoeder) mee naar de kerk geweest, waar ik uiteraard de enige mzungu was) en probeer ik langzaam aan steeds meer van het Swahili te begrijpen en een beetje te spreken. Ook heb ik ongeveer al het Tanzaniaans eten geprobeerd en hebben Sophie en ik een broek laten maken door een van de "wijknaaisters". Helaas vindt de locale bevolking hier nog steeds dat ik een op en top mzungu ben en dat laten ze in alles merken. Ook mijn poging van zaterdag om net zo bruin te worden als de mensen hier mocht niet baten, ipv neger-bruin ben ik tomaten-rood geworden. Ondertussen heb ik in drie verschillende ziekenhuizen gewerkt en ik val van de ene verwondering in de andere, zoveel ellende en dan zijn er doktoren die zichzelf 100x beter voelen dan alle andere mensen. Ik kon het me niet voorstellen van te voren, maar de hierarchie in het ziekenhuis hier is nog veel erger dan in Nederland! Vanochtend heb ik voor de eerste keer geholpen met een operatie van een blinde darm! Naast alle Tanzaniaanse contacten gaat het ook goed met mn mzungu-contacten; de socials worden steeds leuker en er zijn al veel plannen voor de komende tijd. Ik heb trouwens ook vrienden gemaakt met de een kereltje van zain (telefoonmaatschappij) en die heeft ervoor gezorgd dat ik mijn oude nummer weer terug heb; +255 6 868 19423.

Uitgebreide versie:
Cultuur: Na een maand hier in Tanzania een beetje voor spek en bonen mee te hebben gelopen heb ik het idee dat ik hier al drie jaar ben en alles een beetje begin te begrijpen, al is dat waarschijnlijk nog lang niet echt het geval; Het is hier allemaal echt heel anders. Zo begon de kerkdienst vorige week om 6.00 in de ochtend! Wat betekende dat ik al om 5.00 aan een gebakken ei en braadworstjes zat (weigeren van voedsel is echt uit den boze). Toen we aankwamen in de kerk en gingen zitten, stond er voorin een meisje op, rende naar onze rij toe en propte zich tussen Simon en mij in. Ze heeft de hele kerkdienst (2 uur lang) mij aan zitten staren alsof ik Jezus in levende lijve was... Het viel me op dat er tijdens de kerkdienst eigenlijk best veel hetzelde was als in Nederland. Het zo nu en dan op staan, wierook, misdienaars (20 in totaal!) en op een gegeven moment zeiden ze met z'n allen een gebed op, wat heel veel op het Onze Vader leek, dus dat kon ik mooi in het Nederlands meedoen! Waarop het mini-negertje naast me nog geinteresseerder naar me keek! Het koor was uiteraard veel gaver, ipv de 20 grijze duiven die bij ons lopen te kraken, was hier een koor van 30 negers in dezelfde jurken/pakken die bij ieder lied meer leken te gaan swingen en schudden met hun heupen. Ook de collecte was nogal anders dan ik verwachte. Eerst kwamen ze gewoon rond met schalen waar iedereen wat indeed, maar daarna werden er ineens 4 geiten en 7 kippen naar binnen gebracht die ze begonnen te veilen! Mensen hadden die beesten meegenomen om aan de kerk te geven zodat die ze dus kon veilen. Vervolgens werden er ook nog heeel veel eieren en -mua-sugarking (soort van grote zoete bamboestok) geveild. En aan het eind van de mis ging iedereen elkaar omhelzen en zeggen dat ze van elkaar hielden. Ik heb het mini-negertje denk ik de dag van haar leven bezorgd door haar te omhelzen. Al met al dus heel leuk om een keer mee te maken.
Alle vrouwen lopen hier in lappen van alle kleuren -ktanga- of in jurken uit dezelfde stof. Eli (van projects abroad) gaf me de tip dat we zelf ook van die lappen konden kopen en er dan door een naaister iets van konden laten maken. Dus dat hebben Sophie en ik gedaan. Eerst op de MasaaiMarket Ktanga gekocht en toen in onze wijk Sakina zijn we naar een naaister gegaan die echt alleen 4 muren, een dak en een naaimachine leek te hebben. Nu hebben we allebei een hele gave Tanzaniaanse broek!
Het eten hier begint me wel een beetje te vervelen, ze hebben ongeveer 6 verschillende gerechten, dus we krijgen iedere week hetzelfde en overal zit rijst in, behalve in ugali, wat een of andere maispap is dat nog het meest wegheeft van kots! Iedere dinsdag krijgen we het hele beest in stukjes in een sausje, maar we worden er steeds beter in om alleen saus op te scheppen en alle stukken orgaan en bloedvaten in de pan te laten zitten. Cookingclass was trouwens heel leuk, maar ik vrees dat ik het maar gewoon op moet geven met koken aangezien ik niet het geduld had om alle zwarte rijstkorrels uit de rijst te halen en vervolgens de rijst aan liet branden(A). En eigenlijk vond ik het eten leuker dan het koken.
Afgelopen vrijdag vroeg Stinne (noors meisje) of ik zin had om mee te gaan naar een basisschool, want zij was uitgenodigd door een vrouw in de DallaDalla om een keer naar de school te komen kijken waar zij lesgaf. We hadden er even niet bij nagedacht dat het vrijdagmiddag was en dat de kinderen dan vrij zijn, maar ondanks dat heeft de lerares ons wel een rondleiding gegeven en ons uitgenodigd om een keer een dag mee te komen lopen. Het is een gigantische school met 700-800 leerlingen (al wisten ze zelf niet zo goed hoeveel leerlingen nou precies, dat hielden ze voor het gemak maar niet bij), al die leerlingen wonen ook gewoon in die school! Ze hebben een soort mascotte/huisdier en dat is een schildpad van 107, dat wisten ze dan weer wel. Het gebouw is wat simpel, maar de klaslokalen zien er heel normaal uit met bankjes, stoeltjes, een schoolbord en tekeningen aan de muur. Dus ik ben benieuwd hoe het er daar door de week aantoe gaat.
Alles bij elkaar ben ik dus flink bezig met proberen een beetje in te burgeren hier. Toen we vorige week uitgingen kwamen we een blanke jongen tegen op blote voeten. Hij vertelde dat hij als sinds zijn geboorte in Tanzania in de bushbush woont, maar nog steeds mzungu wordt genoemd, dus ik zal er maar aan moeten wennen. Afgelopen weekend waren de verkiezingen in Tanzania en toen draaiden ze echt helemaal door hier, op zondag werden we zelfs gewaarschuwd dat het beter was om een dagje thuis te blijven! Morgen of overmorgen komt de uitslag en als de oude president niet herkozen is, plegen ze gewoon fraude zodat hij alsnog president blijft vertelde Simon, alleen maar om de rust in het land te houden...

Ziekenhuis: In het ziekenhuis val ik misschien nog wel meer van de ene verwondering in de andere! Zo kwmaen er op een ochtend drie mannen binnen op het spreekuur, waarvan er twee aan elkaar geketend waren en de derde was een politieman. Het waren 2 dieven die hadden geprobeerd een kar met spullen te stelen van een handelaar. Een andere handelaar zag dit en was met zijn kar (het zijn een soort van gigantische stalen kruigwagens) vol op een van de dieven ingereden. Hij had heel de vorm van de kar in zijn zij staan en aan zn bloeddoorlopen/blauwe ogen, wonden op zn hoofd en het feit dat ie niet meer kon lopen, was te zien dat ze ook nog flink hadden gevochten. Het enige wat de dokter deed, was de dieven uitlachen en zeggen dat ze maar moesten hopen dat er geen nare bacterieen in de wonden kwamen, omdat hij geen dieven wilde behandelen! En toen gingen ze weer weg. Op diezelfde dag kwam er ook een hele oude vrouw (een van de eerste bejaarde negers die ik heb gezien) binnen met 2 kleinkinderen (een van 4 jaar en een van 5 maanden). De moeder van de kleinkinderen was overleden bij de geboorte van de jongste en nu moest oma voor de kinderen zorgen. het ergste van alles was dat de moeder HIV+ was geweest, maar dat ze dat niet wisten, waardoor de kinderen (en de moeder) geen profylaxe hadden gekregen en de jongste nu aids had en bijna niet meer reageerde omdat ie al zo ver buiten bewustzijn was. Daarbij kwam ook nog eens dat ze dakloos waren. Het was echt schrijnend, zo zielig! Gelukkig zag de dokter dat dit keer wel in een stuurde de baby met spoed naar Mt. Meru Hospital, waar ze gingen proberen om het baby'tje er boven op te krijgen. maar nog voor ze uit ons ziekenhuisje waren, was de baby al overleden. Ik heb echt nog nooit zoveel verdriet bij elkaar gezien...
Ook heb ik mijn eerste "Brownie" gezien (een bruin iemand met het syndroom van Down, toch Tom;)) en ik ben er nu achter waarom die bijna niet bestaan. Dit kindje was geboren en na drie maanden was duidelijk dat het aan het syndroom van Down leed. Op dat moment wilde de moeder niets meer van het kindje weten en heeft het gewoon achter gelaten! Nu woont het kindje in een weeshuis, maar het heeft echt totaal geen toekomst, omdat ze hier de fasciliteiten niet hebben om alle lichamelijke beperkingen van het kind te verhelpen. dus ieder kind dat wordt geboren met Down, wordt meteen opgegeven en aan z'n lot overgelaten. Dit was de eerste keer dat ik meteen in het vliegtuig wilde stappen, het kindje meenemen en in Nederland laten helpen, maar helaas...
Gelukkig heb ik naast al deze ellende ook veel mooie en grappige dingen gezien. Zoals de eerste man die bij een bevalling van zijn vrouw was en tranen in zn ogen had van blijdschap dat het een jongentje was. Een man die niet naar zn werk wilde en voor een briefje van de dokter kwam, wat de dokter ook gewoon gaf! en heel veel schattige mini-negertjes die bang zijn voor de dokter en al helemaal voor een blanke dokter! Muhahaha, haha nee hoor, ik ben best lief voor ze. En vanochtend heb ik dus mogen assisteren bij een operatie van een blinde darm, de wond open houden, de blinde darm vasthouden, zodat de chirurg goed kon hechten en kon snijden, alles aangeven etc.

Pff, ik zou echt nog zoo veel andere dingen kunnen vertellen over het ziekenhuis en de opvallende verschillen en vergelijkingen met Nederland, maar eigenlijk heb ik nu al een veel te lang stuk geschreven. Ik mag nog een hele maand hier in Arusha werken en dan in december komen Margot, Sanne en Imke en gaan we reizen:). Ook voor de tijd dat ik hier nog in Arusha ben, hebben we al veel plannen gemaakt. Zo gaan we waarschijnlijk volgende week een school verven en misschien ga ik met een aantal andere vrijwilligers een weekje naar het zuiden. Ik zal jullie op de hoogte houden van al mn avonturen!

Kwa heri, xxx negerzoen Marleen

Beste klas van Jan:
Wat leuk dat jullie mij volgen! Ik zou het heel leuk vinden als Ashley een tekening voor me maakt, wat komt er dan op te staan? Is Robin al wel eens in de bergen geweest en in welke bergen zou hij graag willen klimmen? Ik snap dat Guido ook op avontuur wil, het is ook heel erg gaaf, alleen het opeten van gevangen dieren vind ik maar niets zoals jullie wel gelezen hebben;). Ik weet nog steeds niet wat voor dier we te eten krijgen op dinsdag, maar ik denk dat ik dat ook maar beter niet kan weten, aangezien mijn gastmoeder het niet goedvindt als ik iets niet wil eten! Helaas weet ik nog niet wie mijn telefoontje heeft gejat, er wonen ook zoveel mensen hier, maar ik hoop dat ie er heel gelukkig mee is en er veel mee kan doen, zodat het niet voor niets is! Haha, laat maar weten wanneer ik Lorenzo op kan halen van het vliegveld, dan zal ik wat bananen meenemen voor het aapje!
Groetjes van Marleen