Hakuna Matata

Mambo!!!

Zo, hier dan mijn eerste teken van leven vanuit Afrika, en ja, ik leef nog:). Ten eerste heel erg bedankt voor alle super lieve smsjes, mailtjes, berichtjes etc.! Hans, ik heb je kaartje echt pas vrijdagavond open gemaakt en ik vond het suuperlief! Het was ook heel fijn dat jullie mij met zn allen uit kwamen zwaaien!! Ik ben nu voor 5,5 dag in Tanzania en het lijkt echt of ik er al 3 weken zit ofzo, echt heel raar. Ik zal eerst even (op veler verzoek) een kort stukje schrijven en dan voor de geinteresseerde een langere uitleg!

Nou, het gaat dus redelijk goed hier, de eerste dagen, vooral het weekend, waren nogal wennen. Het is hier allemaal zo anders, dat had ik natuurlijk wel verwacht, maar nu ik hier ben merk ik het pas echt in alles! Ik voelde me de eerste dagen nogal alleen, maar gelukkig heb ik nu een aantal leuke mensen ontmoet.
Op straat word je continue aangekeken alsof ze een of andere alien zien lopen en dan roepen ze 'mzungu' (=blanke) en wij moeten dat maar gewoon normaal vinden, naja dat doe ik dan dus maar. M'n gastgezin is echt heel aardig met hele lieve kindjes en m'n roommate is wel oke, al zegt ze niet zo heel veel. Gisteren ben ik begonnen met werken in het Ngarongaro Health Centre en ook dat is heel indrukwekkend (voor alle geneesco's hieronder een uitgebreide uitleg;)). Verder leer ik de stad nu een beetje kennen al lijken alle wegen wel heel veel op elkaar, maar gelukkig leiden alle wegen naar Shoprite, een supermarkt!. Iedere dag moet ik vanaf ons huisje naar Arusha Town met de DallaDalla, dat is een soort klein 14-persoons busje waar 30 negers en marleen in passen, very nice! Ik heb hier nu een aantal mensen van Projects Abroad ontmoet en die zijn allemaal heel aardig, dus eigenlijk is het allemaal best goed uit te houden hier. Oja, het weer is ook niet mis, lekker 30 graden en een zonnetje:). Komend weekend ga ik met 10 andere vrijwilligers de Mt. Meru beklimmen, de hoogste berg van Tanzania, 4568 meter!!!
Oja, ik heb ook een nieuw nummer hier: +255 6 86 819 423. En voor degene die heel graag zn liefdesbrieven naar mij wil sturen en niet kan wachten tot ik terug ben, dan dat naar het adres van Projects Abroad: Mr. Herman Sanka, Projects Abroad, P.O. Box 15438, Arusha, Tanzania.

Goed, dan nu de uitgebreide versie:
Cultuurshock: Echt werkelijk al-les gaat hier anders. Ik kwam dus donderdagavond om 20.00 hier aan met Marijke en toen stond er iemand met een bordje op me te wachten, Toen de andere twee vrijwilligers er ook waren, werden we in een busje overvan allerlei hobbelige weggetjes gereden (nogal een verschil met de business-class stoel van klm...). Uiteraard was de wijk van mijn gastgezin het meest ver weg, maar toen ik uiteindelijk bij de familie was aangekomen, viel het allemaal reuze mee! Ik kan gewoon in een bed slapen met een deken en er is stromend (koud) water en een gewone toilet in plaats van een gat in de grond! Ik hoorde de volgende dag dat mijn gastgezin in een rijke buurt woont, dus vandaar:). Mijn gastgezin bestaat uit een vader (die er nooit is, omdat ie safarigids is) en een moeder Brenda, die maar blijft zeggen 'karibu, you're welcome', zelfs nu ik er al een tijdje ben, dus ik denk dat ze dat de rest van de tijd blijft zeggen. Ze hebben 3 kinderen waarvan er 1 op een internaat zit, dus die is er ook niet, maar de andere twee kindjes zijn echt super lief, vooral Angel (6) is heel schattig en heel erg geinteresseerd in alles wat ik doe en wat ik aan heb! Gisteren zat ik in de tuin te lezen en toen kwam ze naast me zitten en heeft ze een uur naar mij zitten kijken, hoe ik zat te lezen... Het eten wat Brenda maakt is ook wel goed te doen, meestal rijst met een of ander sausje, maar gisteren was de stroom uitgevallen (wat hier heel normaal is) en toen moesten we dus bij kaarslicht eten. Simon (de broer van Brenda, die ook in dat huis woont) had opgeschept voor me en toen ik begon te eten merkte ik pas wat ik aan het eten was... Ze hadden gewoon een compleet dier gekookt met alle organen en alles nog in de pan. Dat merkte ik pas toen ik in het kaarslicht een stukje van de aortaboog ontdekte. Sophie en ik weten nog steeds niet welk dier het was, maar het was best een beetje eng. We hebben alle nare dingen stiekem aan de hond gegeven.
Ondertussen ben ik dus ook al een beetje gewend aan de DallaDalla ritjes, eigenlijk lijkt het net een pak hagelslag met een witte hagel:). Gelukkig hoef ik er maar 10 minuutjes in te zitten, dus het valt allemaal wel mee! Aan het plafon van de DallaDalla's hebben ze stoelbekleding bevestigd zodat je je hoofd niet kan stoten, maar ik kan uiteraard bijna gewoon staan in de busjes.
'Marleen' schijnt in Afrika een hele moeilijke naam te zijn, dus in het ziekenhuis hebben ze me maar meteen een andere naam gegeven, kidogo... Ja, zelfs voor Afrikanen ben ik klein:s . En als ik probeer uit te leggen dat mijn broerje Hans heet, hebben ze het al helemaal niet meer, dus ik heb het maar opgegeven om dat uit te leggen en als ze nu vragen of ik broertjes of zusjes heb, zeg ik dat ik er een heb die Jan heet, dat snappen ze tenminste (sorry):p.

Ziekenhuis: Ik werk in 2 hospitals, deze week werk ik dus in Ngarongaro Health Centre en het is heel indrukwekkend hoe het hier iedere dag aan toe gaat. Ze hebben alleen maar out-patients en een kamer waar zwangere vrouwen kunnen overnachten voordat of tijdens dat ze bevallen. Gisteren ben ik rondgeleid door een hele grappige nurse. 'Ah, kidogo, habari, you're welcome!' oftewel Hee kleintje kom mee! Ik heb toen ook Tim ontmoet, hij is een andere vrijwilliger van PA die in hetzelfde ziekenhuisje werkt. Er is een soort van 'medische check'-gebouw en daar checken ze de vrouwen op HIV, geven ze tetanus vaccinaties en doen ze controle-onderzoek zoals bloeddruk meten en de algemene onderzoekjes die bij een zwangerschap horen, het is wel grappig dat dat precies hetzelfde gaat als in Nederland; inspectie, palpatie, auscultatie. Vandaag hebben Tim en ik heeeeel veel HIV testen gedaan bij mensen, heeeeel veel bloeddruk gemeten en heeeel veel tetanus vaccinaties gegeven en eigenlijk was het heel leuk, want we werden er steeds beter en sneller in, dus de nurse was tevreden!:). Verder heb ik vanochtend mijn eerste bevalling gezien!! Het was heel anders dan ik had verwacht. Hier gaat het allemaal zo onromantisch. De vrouw lag in bed, stak haar vinger op, werd naar de labour-room geleid en vijf minuten later was er een klein bruintje en de echtgenoot is er gewoon helemaal niet bij en ik was blijkbaar de enige in de ruimte die het indrukwekkend en mooi vond. In eerste instantie huilde het kindje helemaal niet en ik dacht: ojeeeee, hij moet eerst huilen en dan is het goed, want dan weten we of ie ademt etc. Maar ze keken niet eens om naar de baby, hij lag gewoon tussen de benen van de vrouw en de dokter kreeg een telefoontje en dat nam hij eerst even op voordat ie de navelstreng doorknipte. Gelukkig begon het mininegertje te huilen en toen de navelstreng was doorgeknipt legden ze de baby in een deken in de hoek van de kamer op een tafeltje neer en keken er niet meer naar om. De moeder wilde de baby ook niet zien en duwde het juist weg toen ze hem op haar buik wilde leggen. Heel de labour-room zat onder het bloed en ze doen gewoon alles af met lappen en vervolgens verbranden ze die lappen en alle andere spullen die zijn gebruikt bij de bevalling, echt werkelijk alles; plastic, papier, lappen, stukjes weefsel, alles. Het meest bizarre is nog dat die verbranding in een gat nog geen 3 meter van de kamer waar de zwangere vrouwen liggen en de deur staat gewoon open! En naast het kampvuurtje is een hele grote ronde put van 3 meter in diameter met een deksel en daar gooien ze alle placenta's in. Tim en ik zijn er nog niet achter waarom dat is, maar het zal vast een hele goede reden hebben... Voor ons is het dus allemaal heel indrukwekkend maar de mensen hier doen alsof ze in een fabriek aan het werken zijn.
Goed... verder hebben we kinderen gewogen. Alle kindjes hebben een soort luier met daaraan een hengsel en met dat hengsel wroden ze dan aan de weegschaal opgehangen als een soort schommel. Ook dit is fabriekswerk, want de vrouwen stonden met wel 200 in de rij te wachten totdat wij hun kindje zouden wegen.

Komend weekend ga ik dus de Mt. Meru beklimmen. Naast dat deze berg 600 meter minder hoog is dan de Kili, scheelt het ook 800 dollar om m te beklimmen. Er wordt wel gezegd dat het zwaarder is om de mt. Meru te beklimmen dan de Kili, maar we zullen zien, ik hoop dat ik het helemaal tot de top ga halen! En anders in ieder geval een heel eind kom. Zaterdagochtend vertrekken we met 10 vrijwilligers, 2 gids en 1 drager.. En hopelijk zijn we alle 13 op maandagavond weer terug.

Nou, dat is het voorlopig wel even denk ik.
Mapenzi! x