How to survive Palembang..

Selamat pagi (voor jullie selamat malan),

Op dit moment zit ik op het vliegveld van Jakarta, te wachten op mijn transit flight naar Yogjakarta. (oké, nu ik het op internet zet is het eigenlijk al weer twee dagen later, aangezien ik nu pas wat wifi heb gevonden). Mijn co-schap ik Palembang zit er dus al weer op. De tijd is echt voorbij gevlogen, niet normaal!

Ziekenhuis: De afgelopen 6 weken waren fantastisch. Nou moet ik wel eerlijk bekennen dat dat niet helemaal door het co-schap kwam, maar vooral het leventje buiten het ziekenhuis in onze vrije tijd – en die hadden we veel, aangezien we iedere dag zo rond 12.00-13.00 wel klaar waren. In het ziekenhuis was vooral m’n tweede week heel erg leuk, met dokter Hasri. In de weken daarna hebben we natuurlijk ook wel het één en ander gezien en leuke artsen ontmoet. Zo was dokter Fifi een kinderlongarts een grote schat; op een dag konden mijn darmen het Indonesische eten echt even niet meer aan en was ik dus een dagje ziek thuis. Toen Ilona dat aan haar vertelde wilde ze meteen een arts-assistent sturen om mij te onderzoeken en te kijken of het allemaal wel goed ging. Nadat Ilona uit had gelegd dat het gewoon een Bule-kwaaltje was en dat het allemaal wel goed zou komen, heeft dr. Fifi in de weken daarna zo ongeveer iedere dag gevraagd of het wel echt goed met me ging.
Gelukkig kwamen er veel leuke andere coass in onze groep. Vooral met 3 meisjes uit Maleisië hebben een hele leuke tijd gehad, ook zij verwonderden zich nog steeds over sommige situaties in Indonesië. De vorige keer vertelde ik over het grote waterhoofd wat ik gezien had, ik dacht dat dat heel speciaal was en een uitzondering was, maar niets bleek minder waar.. We hebben er nog wel een stuk of 6 gezien! Een van de arts-assistenten had mij verteld dat als de drainage van het vocht goed gaat, dat de kinderen er dan wel bovenop kwamen. Ik vond het heel moeilijk om me dat voor te stellen. Vooral toen we bij een baby’tje het resultaat zagen na de drainage; je zag dat zijn schedel 10 cm. boven zijn hersenen uitstak en je kon door de huid op zijn voorhoofd helemaal de scheiding van de hersenen en alle contouren zien. Toen ik nog eens navroeg van hé, hoe kan zo’n kereltje nou normaal functioneren, vertelde de arts me hoe het echt zat en wat de arts-assistent bedoelde met “er bovenop komen”; Als zo’n patiëntje de drainage overleeft, krijgt ie binnen een jaar via plastische chirurgie een reconstructie van de schedel, maar dat wil nog niet zeggen dat ze dan goed gaan functioneren, aangezien de hersenen zoveel schade hebben ondergaan. Voor de rest van hun leven kunnen ze alleen maar liggen, that’s it! Zelfs eten en drinken moet allemaal via infuus of een slangetje in de maag. En de ouders kunnen van geluk spreken als hun kind hun ooit zal herkennen of oogcontact zal maken. Maar uiteraard hebben de ouders geen idee, want dat vertellen ze ze niet, dus de hoop dat hun kind er helemaal gezond uitkomt houden ze vast. Vaak liggen dit soort patiëntjes maanden in het ziekenhuis en dus de ouders ook, want in veel gevallen komen ze uit een dorp 3 uur verderop en kunnen ze dus niet op en neer reizen. In het ziekenhuis zie je dus werkelijk óveral mensen liggen/zitten/staan, op/onder/tussen de bedden en ’s nachts mogen ze niet in de kamers, dus iedereen overnacht buiten in de gangen tegen pilaren. Verder heb ik echt heel veel verdriet gezien. Een vader of moeder die net een kind is verloren is één van de verdrietigste dingen die ik ooit heb gezien; het huilen van onmacht, wanhoop en verdriet.
Net buiten het ziekenhuis staat het forensisch instituut, waar ze dus autopsie doen wanneer de doodsoorzaak onbekend is. Achter dit forensisch instituut staat een hele grote schoorsteen en in onze eerste weken dachten we dat de overledenen direct daar gecremeerd werden, wat dus een vrij akelige gedachte was. Toen vertelde één van onze coass vriendinnetjes (nadat ze ons had uitgelachen) ons dat dat niet zo was, aangezien moslims niet aan cremeren doen en iedereen begraven.
Ook zagen we op onze laatste dag een jongentje van 2 maanden met tetanus-epilepsie; hij was helemaal aangespannen, had geen kracht in zijn armen en benen en zijn rug was helemaal gekromd.
Nu lijkt het alleen maar alsof ze in het ziekenhuis helemaal niets kunnen, maar dit waren wat extreme dingen, die mij heel erg aangedaan hebben. Gelukkig kunnen ze hier heel goed omgaan met ondervoeding, diarree en dehydratie, want dat hebben we echt aan de lopende band gezien. Soms overleed er wel een patiëntje aan, maar in de meeste gevallen konden ze na een tijdje weer helemaal fit naar huis. En zo zie ik kinderen het liefst; kerngezond, lachend en spelend. Misschien is dat ook wel de reden dat ik toch echt heb besloten geen kinderarts te worden.
Ook al was het allemaal niet zo goed geregeld en hebben we ons vaak afgevraagd wat er van ons verwacht werd en wat we er eigenlijk deden, heb ik toch veel interessante dingen gezien in het ziekenhuis en had ik deze ervaring echt voor geen goud willen missen.

Leventje in Palembang: Wat ik heel erg mis in Indonesië is efficiëntie. Ik heb het even opgezocht in het woordenboek, ze hebben er daadwerkelijk een woord voor “kemampuan”, maar ik durf bijna met zekerheid te zeggen dat dat het minst gebruikte Bahasa-woord is. Zowel in het ziekenhuis als op straat als in de winkels en restaurants was het gemis zo duidelijk. Zo hadden we een hele lieve jongen ontmoet (wel een beetje een drama-queen) die ons heel graag met alles wilde helpen en ons overal mee naartoe nam in zijn groene auto met pluche beesten. Op een avond waren Ilona en ik samen naar de bioscoop geweest, de film was pas om 23.30 afgelopen en toen we via de garage in de kelder de weg naar buiten hadden gevonden, kwamen we erachter dat het nummer van de taxi-centrale het niet deed. Toen we die vriend belde om hem te vragen of hij even een taxi wilde bellen voor ons, had ie zich bedacht dat het echt noodzakelijk was dat hij ons zélf op zou komen halen in plaats van een taxi bellen. In principe een lief idee natuurlijk, maar aangezien hij net aan was gekomen in Palembang en nog op het vliegveld was, vrij inefficiënt. Nu was ik hier natuurlijk al wel een beetje mee bekend in Afrika, maar daar leek het toch allemaal net iets beter te gaan. Daar had je namelijk het idee dat ze geen idee hadden van wat je nou precies wilde, maar als je dan op het punt aankwam waar je dacht afgesproken te hebben, stonden ze daar wel altijd en bleek het toch geregeld te zijn; dat idee heb ik hier dus niet echt ;).
Het leventje in Palembang was verder dus echt fantastisch (ik kan het niet vaak genoeg zeggen). We hebben nog heel vaak afgesproken met het groepje Indonesische vrienden, waar op een gegeven moment ook twee vrijwilligers uit Duitsland bijgevoegd zijn. Met hen hebben we echt de meest hilarische dingen meegemaakt. Wij vieren (de vier bule’s) kregen Bahasa les van Suhendro, wat 2x in de week 3 uur was. Nouja.. het was eigenlijk 1 uur effectief Bahasa en 2 uur op de grond liggen van het lachen. Hij probeerde ons heel erg serieus Bahasa te leren en was vooral ongerust over mij, of ik het allemaal wel zou redden als ik alleen zou gaan reizen met m’n drie woorden Bahasa. Maar op de een of andere manier spraken we alle woorden steeds net iets anders uit, waardoor het een andere betekenis had en Suhendro niet meer bijkwam van de rare zinnen die zo ontstonden. Hij had ons woorden laten maken met het woord kempang, wat “terug” betekent. Rebecca had het alleen wat verkeerd gehoord en had al haar zinnen met het woord “kampang” gemaakt, wat bastaard betekent. Hier in Indonesië is dat echt een verschrikkelijk scheldwoord wat eigenlijk niemand ooit gebruikt. Wij gebruikte het in de context “nyamuk kampang”: bastaard mug! Op een gegeven moment stonden we in een bushalte te wachten en werd Priska gestoken door een mug en vroeg voor de grap wat ook al weer dat woord voor bastaard was. Rebecca was zo enthousiast dat ze het wist dat ze met al haar enthousiasme het woord er direct zonder schaamte uitgooide, waarop het ineens doodstil werd in de bushalte en een moeder heel snel haar handen over de oren van haar zoontje deed. Suhendro is maar even gevlucht omdat ie zich zo schaamde voor ons en er echt even niet bij wilde horen!
Verder zijn we nog in heel veel leuke restaurantjes gaan eten (met chopsticks als onze favoriet), zijn we veel naar het zwembad geweest, hebben we een aantal films gezien en heel heel heel vaak lekker gechilld op ons balkonnetje van 1,5 vierkante meter.
Inmiddels ben ik wel weer gewend aan het aangesproken worden op straat. Over het algemeen blijven de zinnen een beetje hetzelfde, al komen er soms wel wat originele versies voorbij; vorige week reed er een man op een motor langs die riep; “Mister, I love you, I’ll call you!” Mmh, good luck with that! Het is verder heel leuk om aan jongentjes die je mister noemen uit te gaan leggen dat zij mister zijn en wij miss zijn. Vooral aangezien ze in eerste instantie dus heel stoer MISTER! roepen en als je dan naar ze toe loopt, ze op slag heel verlegen worden en niet weten wat ze met de situatie aanmoeten.
We hebben in Palembang onze eerste pedicure ooit gehad, wat echt afschuwelijk was. Ik kan er gewoon niet tegen als ze aan m’n voeten zitten. Op een gegeven moment kwam ze aanzetten met een soort mes dat aan drie kanten kon snijden en een ander soort van scheermesje om al mijn gespaarde eelt eens te verwijderen (ik denk dat ik toen wel een kilo ben afgevallen). Ik heb ongeveer wel een uur gezeten terwijl ze aan m’n voeten aan het friemelen was, terwijl Ilona echt binnen 20 minuten klaar was! Ook zijn we naar de kapper gegaan; eerst hadden we een van de coass een berichtje laten schrijven in het Bahasa dat we er echt niet te veel af wilden, alleen de dode puntjes. Dat berichtje hebben we aan de kappers laten zien en gelukkig begrepen ze het vrij goed! In mijn laatste week nam Minar (Indonesisch meisje) ons mee naar een hoofdmassage, waar ze eerst ons haar wasten en toen een uur lang ons hoofd en schouders masseerden, pff dat was echt goddelijk. Daarna zijn we met een hele groep in een heel leuk Indonesisch restaurantje gaan eten waar je op de grond moest zitten en een ober moest roepen door op een bel te drukken.
Het vervoer in Palembang was ook heel vermakelijk! Je hebt uiteraard taxi’s, maar ook een soort van fietsen met een grote bak voorop waar je in kan zitten en ojek’s (motor) waar je achterop kan. Vooral die ojek’s vond ik in het begin nogal angstaanjagend, omdat ze echt zo hard scheuren. Maar toen ik op een gegeven moment m’n angsten had overwonnen, wilde ik eigenlijk niet anders meer, het is echt heerlijk om toch een beetje (ik kan niet zeggen frisse) wind in je gezicht te voelen terwijl je tussen het drukke verkeer door zigzagt.
In het weekend van 21 september zijn Ilona en ik naar bangka gegaan, een eilandje wat tientallen jaren helemaal is opgebouwd in het teken van tourisme.. Het enige wat er nog mist zijn de touristen zelf. We verbleven in een heel mooi hotel, direct aan een parelwit strand met een helderblauwe zee. Toen we in de zee zwommen kwamen we er snel achter dat er suuuper veel kleine kwalletjes (ubur-ubur) zwommen, maar die zagen er een beetje uit als stukjes wc-papier en ze beten/staken ook niet, maar het voelde alsof we door een soort van gelei zwommen, heel raar! We hebben dat weekend heerlijk niets gedaan; uren langs het strand gewandeld, in de zon gelegen, gezwommen en heeeel veel potjes gekaart. Helaas was de zon me toch iets te veel geworden en had ik de week erna een flinke zonnesteek te pakken, maargoed het weekendje was heerlijk!
Ook zijn we door Angie (een Duitse vrouw die hier woont met haar man, 2 aangenomen en 1 eigen kind) meegenomen naar een weeshuis. Daar gaven we wat Engelse les en lieten we de kinderen een opdracht knutselen/maken. Er wonen 50 kinderen (1jaar-16jaar) en het weeshuis krijgt per dag van de overheid 3000Rp (minder dan 30 eurocent) per 10 kinderen. Ze leven dus eigenlijk enkel van giften anderen. We hebben ze een keer een engelse les gegeven over lichaamsdelen (hoooofd, schouders, knie en teen), een middag over het strand en een les over dieren. Het was heel mooi om te zien hoe enthousiast en leergierig deze kinderen waren. We konden er altijd maar tot 17.00 blijven, want dan werden ze onrustig aangezien ze zich dan moesten gaan wassen en het tijd was om te gaan bidden. Op de laatste dag dat we erheen gingen hebben we twee dozen vol met zakjes noodles meegenomen en voor ieder kind een snoepje. De ibu (moeder) was helemaal emotioneel en heeft ons wel 10x bedankt via Angie (die moest het vertalen aangezien de ibu natuurlijk geen engels sprak). Als we terug zijn in Nederland willen Ilona en ik een sponsorloop gaan organiseren om geld op te halen voor dit weeshuis.

Dat was het weer even. Nu ben ik dus aan het begin van mijn tweeweekse reis door Java en Bali en ik heb er echt super veel zin in! Ik hou jullie op de hoogte en tot over twee weekjes al weer!

Xxx liefs Marleen