Eerste twee weken in Palembang

Lieve allemaal!
Selamat pagi!

Ik heb toch maar besloten om een aantal keer wat op waarbenjij.nu te zetten aangezien iedereen mailen met hetzelfde verhaal zo ongeveer een dagtaak wordt. Voor degene die niet zo veel tijd hebben, zal ik steeds eerst een kleine samenvatting schrijven en daarna voor de echte volhouders het hele uitgebreide verhaal ;).

Voor mijn co-schap kindergeneeskunde mocht ik dus afreizen naar Palembang, een “klein” stadje op Sumatra. Klein is het niet echt, aangezien hier 1,2 miljoen mensen wonen. Maar de algemene bevolking leeft hier heel beperkt. Het lijkt wel een aaneenschakeling van heel veel kleine dorpjes. Voor mijn co-schap zelf zal ik 6 weken in Palembang wonen en daarna ga ik nog 2 weken reizen om een stukje van Java te zien en vakantie te houden op Bali!

Samenvatting: Ik vind het fantastisch om voor 6 weken hier te wonen! Alle kleine dingen die je meemaakt, waardoor je steeds opnieuw verrast wordt en waar je van staat te kijken. Aan de andere kant vinden de mensen van hier òns weer heel interessant (maar ook wel een beetje eng met dat gekke witte kleurtje), we worden dan ook veel nageroepen als we over straat lopen en werkelijk iedereen wil op de foto met ons. De mensen zijn hier zo open en hartelijk! Ilona en ik proberen zoveel mogelijk mee te krijgen van het local leventje hier, zo eten we bijna alleen maar in local restaurantjes en hebben we inmiddels ook een aantal indonesische vrienden. Het regenseizoen is hier schijnbaar begonnen, dus als dat doorzet, kom ik straks iets anders terug naar Nederland dan ik had gehoopt: super wit en moddervet van al het lekkere eten :)
In het ziekenhuis was het de eerste week eigenlijk niet zo heel leuk, aangezien zowel de colleges als de poli’s in het Bahasa werden gegeven. De tweede week mochten we met Dr. Hasri meelopen en hij was echt super. Hij gaf ons iedere dag een lezing in gebroken engels en heeft ons veel interessante cases laten zien: ziekte van Hirschsprung, siamese tweeling, een batterij-vloeistof intoxicatie en kinderen met een peptische ulcus door het overmatig gebruik van.. nu komt het.. sambal en chilli! En natuurlijk heel veel uitdrogingen en ondervoedingen.

Uitgebreidere versie:
Leven in Indonesië: In mijn afgelopen 2 weken hier heb ik al weer veel aparte dingen meegemaakt. Dat wil niet zeggen dat het allemaal grote gebeurtenissen waren, maar juist alle kleine dingetjes, rare trekjes van mensen en rare situaties waar je in terecht komt, maken het leven hier zo interessant en fantastisch om mee te maken.
Dit begon al meteen toen ik aankwam op het vliegveld van Jakarta, waar ik een nacht moest overnachten om de volgende ochtend door te vliegen naar Palembang. Het was even 3 keer slikken maar toen was ik gelukkig al weer snel gewend aan alle aandacht die je hier krijgt als blanke. Ik denk dat ik in die nacht op het vliegveld al wel 3 huwelijksaanzoeken heb gekregen en veel “vrienden” gemaakt. Werkelijk iedereen wil je hier toevoegen op facebook, en tja, facebook vrienden zijn echte vrienden toch…?! Wat me ook meteen opviel was dat de mensen van hier heel erg fotogeil zijn. Iedereen die het durft, vraagt (in gebrekkig engels danwel met handen en voeten) of ie met me op de foto mag en op het moment dat er dan iemand zn blackberry (want die hebben ze allemaal een hier) pakt om een foto te maken, komen er van alle kanten mensen vandaan sprinten om ook mee op de foto te kunnen, waardoor ik inmiddels heel erg goed ben geworden in groepsfoto’s!
Verder werd me heel snel duidelijk dat de mensen hier heel hartelijk zijn. Ze lijken oprecht geïnteresseerd in wat je in godsnaam komt doen in deze uithoek van de wereld en hoe het dan allemaal in Nederland werkt. In Afrika zijn de mensen ook wel zo lief en geïnteresseerd, maar daar bleek in de meeste gevallen dat ze je dan toch iets aan wilden smeren of je iets wilden laten zien en daar dan geld voor vroegen, maar dat idee heb ik hier dus tot nu toe nog niet zo.
Over het algemeen zijn de mensen hier dus vrij open, al zijn er uiteraard ook heel veel mensen die het allemaal maar eng vinden dat ik zo wit ben. Op een dag liep ik van het ziekenhuis terug naar huis met Marit en Nina (twee co-assistenten die hier in mijn eerste week nog zaten) en kwamen we langs een klein huisje waar blijkbaar minimaal 10 mensen woonden, er kwam een vrouw naar buiten achter ons aangerend met welgeteld 3 tanden in haar mond, en het enige wat ze wilde was heel even onze armen aanraken; waarschijnlijk om te kijken of het wel echt was ofzo.. Als dank schonk ze ons een gigantische lach waarbij we dus echt haar tanden konden tellen.
We (Ilona en ik; Ilona is de ander co-assistent uit Maastricht die hier tegelijk met mij kindergeneeskunde loopt en ook in hetzelfde guesthouse woont en waar ik dus eigenlijk 24/7 mee samen ben) houden er gelukkig allebei heel erg van om het echte locale leven te zien en mee te maken en het leventje hier ons zo dus een beetje eigen te maken. Zo gaan we het liefst zo veel mogelijk in local restaurantjes (3 tentzeilen met een lange tafel (soort van cantustafel met cantusbanken)) eten, waar de eigenaren natuurlijk ook weer hun ogen uitkijken. Vooral als we dan het bestek, wat ze speciaal voor ons hebben gehaald, laten liggen en gewoon net als de mensen van hier met onze handen eten. Verder is het ook echt genieten om gewoon een half uurtje rond te lopen en naar alle situaties die zich voordoen te kijken, daartegenover staat natuurlijk wel dat de mensen van hier het even speciaal en interessant vinden als wij voorbij lopen: “Hé bullé/mister, I love you, what’s you’re name”, als je vervolgens hoi terugzegt en antwoord weten ze totaaaal niet wat ze ermee moeten doen aangezien ze denken dat de hele zin die ze net zeiden alleen maar een groet is tegen blanken.
Aangezien er zo veel mensen wonen in Palembang, is er ook veel werkgelegenheid nodig. Waar we in Nederland zo moeilijk over doen, lijken ze zich hier totaal geen zorgen over te maken: iedereen die wíl kan wel ergens werk vinden. Zo staan er in iedere winkel standaard minimaal 5 verkopers te wachten tot er een keer iemand binnenkomt, heb je in een restaurantje gemiddeld 2 persoonlijke obers per tafel en staan er óveral mensen schoon te maken. Gisteren waren we in een mall. Toen het begon te regenen werden ze helemaal dol, want ze konden eindelijk iets doen; dus achter iedereen die binnenkwam (met vieze moddervoeten) werd netjes de vloer gedweild. Dit heeft wel als resultaat dat het in gebouwen super schoon is (ook in het ziekenhuis!).
Verder zijn er een aantal jongeren (vriendengroepen) die als het ware een beetje van co-assistent op co-assistent worden “doorgegeven”. Zo is er een groepje van 4 die het fantastisch vinden om ons op sleeptouw te nemen en samen allemaal leuke dingen om te doen (circus, bioscoop, lekker eten), ook zij zijn heel open en vertellen veel. Één van die jongens heeft een tijdje geleden aan twee andere co-assistenten bekend dat ie homo is, en dat dat dus de eerste keer was dat ie er voor uitkwam. Want dat is dus echt not done hier. Hij vertelde ons dat hij het zijn ouders had verteld, die willen hem niet meer zien of spreken en hij durft het dus ook niet tegen zijn eigen echte vrienden te vertellen. Hij vertelt het nu steeds wel tegen de Nederlandse co-assistenten, omdat wij het accepteren en het in Nederland geen probleem is. Nina, Marit en ik hebben hem in mijn eerste week mee uit genomen naar een of andere club waar voornamelijk hele aparte typetjes kwamen die eigenlijk alleen daar geheel zichzelf konden zijn. Op een gegeven moment waren we ‘m eventjes kwijt en kwam ie ons later glunderend en vol trots vertellen dat ie net z’n eerste zoen had gekregen!
Zo kan ik nog wel een boeklengte doorgaan met alle mooie, vreemde, merkwaardige en grappige situaties die we hier tegenkomen, maar ik merk dat het nu al een gigantisch verhaal is en ik moet ook nog over het ziekenhuis vertellen! Kortom, het is heerlijk om je zo welkom te voelen in een stadje en ik vind het fantastisch dat ik hier echt een tijdje deel mag zijn van het leven en het dagelijkse reilen en zeilen in een totaal andere cultuur en maatschappij.

Ziekenhuis (Rumah Sakit): Voordat ik hierheen kwam had ik al wel gehoord dat ik me er niet te veel van voor moest stellen en dat het allemaal maar slecht was geregeld. Desondanks was het in het begin toch een grote tegenvaller; in Nederland ben je als co-assistent al een groot deel van de tijd aan het wachten, maar dat is hier in Indonesië nog 3x zo erg. Zo moesten we op mijn eerste maandag eerst een uur wachten op dokter Rismarini (de grote bazin van de kindergeneeskunde, en een werkelijke heks!), waarna we twee uur hebben moeten luisteren naar een presentatie van een literatuurstudie in het Bahasa. Daarna kregen we les over vaccinaties, maar aangezien de arts eigenlijk geen engels kon spreken, moest alles vertaald worden door de enige co-assistent die dat wel kon (Sangeetha, een meisje uit Maleisië). Vervolgens mochten we het meteen in de praktijk brengen en kwamen we erachter dat intracutaan een BCG-vaccinatie zetten bij een huilend minuscuul baby’tje toch echt wel moeilijk is. Hoe de Indonesische co-assistenten het allemaal wel voor elkaar kregen is ons nog steeds een raadsel. Verder bestond heel de week vooral uit de literatuurpresentaties in het Bahasa en het zitten naast dokters die in het Bahasa hun poli deden. Qua ziekenhuis was het dus niet zo’n hele interessante week. Wel hebben Nina en Marit mij meegenomen naar een baby’tje met een waterhoofd, en niet zomaar één, maar echt gigantisch; het hoofd van het baby’tje was ongeveer 40cm in doorsnede en door al het vocht waren zijn ogen helemaal dichtgedrukt. Toen ik vroeg wat voor behandeling dit kind kreeg zei de arts doodleuk; we hebben er een drain in gedaan, maar dat lijkt niet echt te werken.. morgen gaat ie met ontslag..
De tweede week was al 10x leuker! We liepen mee op de gastroenterology-afdeling (dus de echte rijstpoepers Piet en Eline! ;)). De arts die ons begeleidde was echt super; Dr. Hasri. Hij gaf ons iedere dag een mini colege’tje in het Engels over een patiëntencasus die daadwerkelijk op de afdeling lag (en die wij dus met hulp van Sangeetha hadden gestatust). In deze week hebben we dan ook veel interessante cases kunnen zien en volgen. Ilona viel meteen met haar neus in de boter; ze had nog geen stap op de afdeling gezet op haar eerste dag of we zagen al een man buiten een kamer zitten huilen en schreeuwen; zijn dochtertje was zojuist overleden aan acute diarree en dehydratie. “Welcome in our jungle” zei toen een andere coass van hier tegen ons. Die week hebben Ilona en ik vooral een jongetje van 10 maanden gevolgd die opgenomen lag aangezien hij de ziekte van Hirschsprung had (een aangeboren neurologische aandoening waarbij de zenuwen van de dikke darm niet werken en dus de ontlasting niet naar buiten kan worden getransporteerd). Iedere dag zagen we zijn buik groeien en het bleek dat hij door de gassen die ontstonden, zijn eigen dikke darm aan het opblazen was, dit konden we ook super duidelijk zien op de röntgenfoto. Dr. Hasri vertelde de arts-assistenten dat ze iedere dag 3x zijn darmen moesten spoelen. Dat is inderdaad een smerig klusje en dat betekent hier dus dat de arts-assistenten dat mooi niet doen. Met als gevolg dat de buik van het kereltje zich door de week heen steeds meer en meer opblies als een grote ballon. Op zaterdag is hij dan ook overleden nadat ie langzaam steeds minder adem kon krijgen aangezien zijn buik alles verdrukte en hij totaal geen voedingsstoffen meer kon opnemen om nog redelijk te kunnen leven. Op het moment dat je naast zo’n arts-assistent staat en weet dat hij zo’n darmspoeling echt niet zal gaan doen, voel je jezelf zo machteloos, want je weet dat je het leven voor zo’n ventje kan verbeteren, maar dat ze daar desondanks niets aan doen, echt heel triest.. Ilona en ik hebben nog wel een keer geopperd aan de arts-assistent waarom ie op zaterdag niet nog even snel zo’n klysma zou geven om de ergste druk ervan af te halen, maar daar had ie een verdacht goede smoes voor verzonnen, en tja.. wat weten die co-assistenten nou eenmaal..
Naast dit patiëntje hebben we ook een siamese tweeling gezien, die ergens in oktober geopereerd zal worden om als twee aparte persoontjes verder te leven. Gelukkig delen ze alleen wat huid samen en dus geen organen. Er is een hele conferentie geweest over hoe ze deze patiënt(en) gaan behandelen, maar de uitkomst weet bijna niemand; zelfs de ouders hebben geen idee wat ze met hun kinderen gaan doen. Ze vertrouwen hier allemaal zo sterk op de kennis van doktoren: de dokter weet alles en als die dus zegt dat we rechtsaf moeten, dan gaan we rechts en niet anders!
Verder hebben we een baby’tje gezien die een batterij-vloeistof intoxicatie had; ze bewaren hier drinkwater en chemische stoffen in dezelfde soort flacons. Dus de moeder ging de baby wat te drinken geven, waarmee ze zonder het eerst door te hebben zijn hele slokdarm heeft verbrand. Inmiddels maakt het kereltje het weer wat beter. Ook liggen hier nogal wat kinderen met peptische ulcera: maag/darm-zweren door de vele sambal en chilli…

Oftewel, ik vind het fantastisch hier! Ik zie veel speciale dingen en maak veel indrukwekkende, trieste, maar ook mooie dingen mee. En.. Ik kom nog lang niet terug! :)

besar mencium dan melihat Anda segera!
X, liefs Marleen

p.s. pap, wil jij mijn stukje even naar de opa’s sturen? doeikoei!