Hangmatteren kun je leren

Lieve allemaal,

Sorry dat ik ruim 2 maanden niets heb laten horen, ik was denk ik te druk met genieten! Maar maak je niet druk, heel Suriname wordt momenteel geteisterd door een buikgriep epidemie en ook ik zit er al bijna een week mee. Momenteel zit ik met m’n buikgriep in Wageningen waar ik 24/7 oproepbaar ben en waar ik de enige arts ben, in de regen terwijl jullie volgens mij lekker op het terras in de zon zitten. Daarnaast is de grote regentijd is begonnen. Daar kwamen we achter toen het ineens 5 dagen achter elkaar regende. Eerder was me verteld dat eind februari de kleine regentijd afgelopen zou zijn en dan de droge tijd zou beginnen, dat is dus niet zo.. Gelukkig betekent het meestal wel dat er een grote regenbui is, waarna het weer stralend weer is. Maar hou dit in je achterhoofd, want ik waarschuw je; afgelopen maand is voornamelijk een vakantiemaand geweest voor me, dus ik hoop jullie allemaal flink jaloers te kunnen maken.

Leven in Suriname
Halverwege april zijn we met z’n zessen in een gehuurde auto een weekendje naar Paramaribo geweest, één groot feest! Rianne reed lekker stevig door op de heenweg. Ik had eerder een keer geleerd dat als auto’s seinen dit meestal betekent dat er politie staat om snelheid te controleren. Dit advies werd door de gezelligheid in de auto even genegeerd, waarop we een halve minuut later langs de kant van de weg moesten komen staan en Rianne aan de overkant van de straat bij de politie 70SRD (ong. 20-25euro) moest betalen voor de 50km die we te hard reden. De rest van de reis ging best soepel, wat eenrichtingsverkeer-tegenslagen daargelaten. Gelukkig wilden ze de keuken van de Souposo nog voor ons open houden toen we pas om 22.00 aan kwamen kakken. Die avond weer fijn gestapt in Paramaribo samen met een aantal broeders van de SEH. We voelden ons echt een beetje de boeren uit het dorp, omdat ze in Paramaribo wel een mee lijken te gaan met de hitlijsten en wij geen idee hadden.. Maargoed, de volgende dag met onze brakke hoofdjes naar Berg en Dal, waar we heerlijk hebben ‘gewandeld’ en samen met Rianne, Tess en Marieke zijn we met een zipline door de jungle gevlogen, wat heel gaaf was! Het weekend op zondag afgesloten bij het zwembad en toen rustig terug naar Nickerie.

Het weekend erop ben ik met de zusters van de vrouwenafdeling en Angelo de fysiotherapeut meegevraagd op een Surinaams personeelsuitje. Op vrijdag 1 mei waren we vrij in verband met dag van de Arbeid (raar principe eigenlijk), dus na donderdagnacht acht uur gereden te hebben kwamen we aan in Bakaaboto waar we hebben kunnen meemaken wat het is om op Surinaams personeelsuitje te gaan, dagactiviteit? Nee hoor, te druk met wandelen: wakker worden – eten – hangmatteren – in de rivier liggen – eten – hangmatteren – drinken – middagdutje – hangmatteren – etc.etc. en dat drie dagen lang. Zoals ik al zei; hangmatteren kun je leren, en is niet heel moeilijk! :)

Na dit fantastische weekend heb ik een week in Wageningen moeten werken, hier schrijf ik later over, want daarna kwam Rosan! Vriendinnetje uit Maastricht die voor 2,5 week op vakantie kwam in Suriname! Ik had verlof opgenomen en we hebben echt een heerlijke vakantie gehad, waarbij ik haar heb kunnen voorstellen aan al m’n collega’s/huisgenoten/vrienden in Nickerie, een vakantie waarin we veel gewandeld hebben en vooral heel veel mooie en bijzondere dingen hebben gezien en meegemaakt! In de eerste dagen in Nickerie had ik nog wat nachtdiensten, en zijn we met Rianne en haar moeder en broertje een dagje naar BigiPan geweest waar we weer veel mooie vogels en natuur hebben gezien en als klap op de vuurpijl brulapen! In het weekend zijn we naar Paramaribo gegaan waar we voornamelijk lekker hebben gegeten en samen met Marieke (een andere collega/vriendin) naar Brownsberg zijn geweest. OkéOké, berg is misschien een beetje een groot woord, maar ik Limburg zouden we ook trots over een berg spreken als die 500m hoog is toch. Het was in ieder geval een prachtige tocht met schitterend weer waarbij we een hele leuke gids hadden. Marieke en ik hebben onder een waterval gedanst, we zijn 100x uitgegleden over het glibberige pad, doorweekt en onder de modder geraakt, maar het was fantastisch om lekker door de jungle te klauteren. Omdat we nog lang niet genoeg hiervan hadden zijn Rosan en ik die week nog op een 7-daagse trip geweest met Fred. Fred is een soort oermens die met een hakmes een berg heeft gevonden en die de, jawel.. Fredberg heeft genoemd. Dus wij met een gezin uit Alkmaar en onze gidsen Fred, Bekito en Stanley back to basic de jungle in. De eerste nacht sliepen we boven op die berg waar niet meer was dan een overkapping, gemaakt van palmbomen en een zeil waaronder we onze hangmatten op konden hangen. Ditalles kon het gezinnetje toch niet aan hadden ze zich bedacht terwijl de rimpelcreme werd opgesmeerd en ze de hele nacht geen oog hadden dichtgedaan oa door bepaald gesnurk... Wij hadden heerlijk geslapen in de hangmatten en gingen vol goede moed met 3 gidsen voor onszelf verder met de tocht. 4 dagen lang dag-, avond- en nachttochten maken door de jungle, baden in de rivier, iedere dag bami met kip, slapen in hangmatten, en dieren.. zoooveel mooie dieren; papegaaien, toekans, kaaimannen, apen, kikkers in alle mogelijke kleuren, een vogelspin en een slang die ik zelf had gespot! Oja, we hebben ook een uur lang gewacht terwijl Fred door de bosjes liep terwijl hij of de kikker die hij aan het zoeken was continue ‘mwoop… mwooop… mwooop’ geluiden maakte. Na vier dagen was er geen droog/schoon kledingstuk meer over en waren m’n wandelschoenen half gesmolten toen ik ze te drogen had gezet bij het kampvuur. Maarr de trip was nog niet afgelopen, we zijn nog 3 dagen op de ‘pinksterspecial’ meegeweest naar Apiapaati. Dit hield in dat we met 28 stagiaires uit Paramaribo, Tess (vriendin/psycholoog in Nickerie) en een stuk of 10 gidsen 4 uur hebben gevaren naar het eiland Apiapaati. Dit voelde als een soort van schoolreisje, weer veel mooie dingen gezien en gave dingen gedaan, onder andere van stroomversnellingen afglijden, op een groot opblaasbaar bodyboard achter een boot aandenderen, kampvuren, dansen, feesten en vooral veel gezelligheid. Het water stond heel hoog door de regentijd en als je aan de ene kant van het eiland met zwemvest in de rivier sprong, kon je helemaal meegevoerd worden tot de andere kant. Precies genoeg tijd om je haren te wassen of je tanden te poetsen!

Dokter in Suriname
Buiten al deze vakantie om heb ik uiteraard ook hard moeten werken. Ik ben jullie nog de afloop van het spookverhaal in de isolatiekamer schuldig. Al met al heeft het nog twee weken geduurd waarin ik de zusters echt niet kon overhalen dat ik zelf in de kamer zou slapen. Op een vrijdagmorgen is de lijkenwasser langsgeweest, die het spook heeft meegenomen. Vervolgens moest de kamer luchten en kwam er in het begin van de middag een priester om de kamer in te zegenen. De directeur van het ziekenhuis heeft ’s ochtends heel de tijd voor de kamer gezeten. Toen ik even een praatje ging maken vertelde hij dat hij aan het wachten was op de priester en of ik gedoopt was, want anders zouden we dat die middag wel even kunnen regelen… Goed, het spook is in ieder geval weg en er mogen weer patiënten slapen.
Ik blijf me steeds weer verbazen over gekke dingen die ik tegenkom op de eerste hulp. Al wordt die verbazing wel steeds minder groot, ik ben benieuwd hoe ik dat ga doen als ik weer in Nederland ga werken.. Zo werd ik tijdens een nachtdienst om half 4 gebeld dat er een patiëntje was, een jongentje van 4 jaar. Toen ik vroeg wat er aan de hand was, zei de moeder met een stalen gezicht ‘hij kan niet slapen’. Ze waren om 3.00 wakker geworden van zijn gehuil en toen direct naar de spoedeisende hulp gekomen. Uiteraard heb ik het jongentje wel even onderzocht, maar het enige symptoom wat hij had, was dat ie veel aan het gapen was en wat slaperig overkwam... Behandeling: zo snel mogelijk terug naar huis en weer in bed leggen.
Vorige week zondag kwam er nog zo’n grapjas op de eerste hulp. Een man van eind 80 die vanaf de andere kant van Nickerie met zijn rollator en zijn kleding in een weekendtasje aan was komen lopen.
‘Dag meneer, wat is er aan de hand, wat kan ik voor u doen?’
‘Dag dokter, ik kom hier slapen’
‘Oh, en voor hoeveel nachten heeft u dan gereserveerd?’
‘…’
‘Heeft u ergens pijn of andere klachten?’
‘Ja! Ik heb heel veel pijn aan mijn been en arm, omdat ik vier jaar geleden een auto-ongeluk heb gehad. En ik heb heel veel honger’
Etc.
Deze meneer heb ik ook goed onderzocht, gerustgesteld, de zuster heeft hem een lekker kopje soep gegeven en toen mocht ie helaas toch niet in het ziekenhuis komen logeren.
Momenteel zit ik voor de tweede keer een week in Wageningen. Dit ziekenhuis is ongeveer een jaar geleden geopend en sinds begin april moeten wij als basisartsen om de beurt een weekje hier 24/7 zitten. Wageningen is nog 10x zo klein als Nickerie en er komen dus ook 10x zo weinig patiënten. Vroeger was het een bruisend stadje met een welvarende economie, ontstaan rond een landbouwbedrijf met de intentie Nederlandse boeren te stimuleren in Suriname rijst te gaan verbouwen. Dit mislukte, maar als zelfstandig rijstbouwbedrijf heeft het goed gedraaid tot de jaren ’90, toen kwam er door politieke-, bestuurs- en financiële problemen een eind aan dit bruisende tijdperk. Nu kijk ik als ik m’n appartementje uitstap aan tegen vergane glorie. Grote houten gebouwen staan langzaamaan te vergaan. Dit betekent dat er niet veel te zoeken is in Wageningen, jonge mensen trekken zo snel mogelijk het stadje uit. Er wonen hier ook 5 verpleegkundigen uit de Filipijnen die diensten draaien op de eerste hulp, waar dus gemiddeld 3-5 patiënten per dag komen. Het heeft wel iets schattigs/kneuterigs, eigenlijk is het een soort veredelde huisartsenpost, want zodra er een patiënt met een iets ernstiger ziektebeeld komt, moet ik die doorsturen naar Nickerie. Het gebouw is prachtig, er zijn zalen, een verloskamer, een kinder afdeling, alles erop en eraan. Er zijn alleen geen verloskundigen of kinderverpleegkundigen, dus zijn die ruimtes ook standaard leeg en sturen we alle bevallende vrouwen direct door naar Nickerie. Genoeg tijd dus om leuke dingen voor volgende maand te plannen en mijn reis samen met Imke naar Colombia in augustus!

Zo… dit was het weer even voor nu. Ik zal ervoor zorgen dat ik nu niet weer twee maanden wacht met schrijven :)

Kus uit Suriname,
Marleen