Het rustige warme nest Suriname
Door: Marleen
Blijf op de hoogte en volg Marleen
04 Maart 2015 | Suriname, Nieuw Nickerie
Lieve allemaal,
Nieuw avontuur, nieuwe blog!
Inmiddels woon ik nu ruim een maand in het rustige (zeer rustige) Nieuw-Nickerie, een stadje met 2000 inwoners in het uiterste Noord Westen van Suriname. Ondanks dat het zo rustig is in Nickerie, is het voor mij wel een belangrijke plek, namelijk de plek waar ik ben begonnen met mijn allereerste baan als dokter.
Aankomst in Suriname ‘het warme nest’
Op 26 januari vloog ik (na een super leuk weekend waarin ik toch een beetje heb mee kunnen doen met de carnaval, m’n lieve vrienden nog even langskwamen in t veer, waarin ik een fijn afscheidsetentje en een lief uitzwaaicomité had) naar Paramaribo. De vlucht ging heel voorspoedig, bij het landen zat ik met m’n zonnebril op m’n bleke koppie vol spanning te popelen, klaar voor de zon… Totdat de piloot ons meldde dat het in Paramaribo harder regende dan bij vertrek in Amsterdam (bedankt mama, voor je goede advies om m’n regenjas deze reis maar thuis te laten;) ).
Het is altijd weer een aparte ervaring om te zien dat wanneer je met zo’n grote boing bent geland, er in dit soort landen mannetjes op hun gemakje aan komen lopen, rustig wat paaltjes neerzetten, een rood-wit lintje spannen etc. etc. zodat we uiteindelijk over de landingsbaan heen naar de aankomsthal kunnen lopen. Het was even wennen aan de warmte en de luchtvochtigheid, maar het is ook een heel gaaf en fijn gevoel; de eerste stappen in Suriname, alsof er een soort warme deken over me heen kwam te liggen ‘zo, die deken doe ik de komende 6 maanden niet meer af!’
De eerste nacht heb ik in Paramaribo geslapen omdat ik nog een stempel moest halen bij de vreemdelingenpolitie om m’n werkvisum af te handelen. Eenmaal alles geregeld werd ik opgehaald door een taxi van het ziekenhuis en zijn we in 4 uur naar Nickerie gereden, langs Groningen en Wageningen! Heel bijzonder om in 35graden langs huizen met palmbomen te rijden waar dan op de gevel staat “warme brood”, “Jan’s taxi” of “Sardinen uit blik”. Aangekomen bij mijn nieuwe collega’s/huisgenoten, Puck de hond en twee kuikens viel ik letterlijk en figuurlijk in een warm nest. Iedereen hier is heel aardig, behulpzaam en gewoon lekker normaal, we hebben mijn eerste avond gedineerd met pannekoeken en bier oftewel nog voordat ik goed en wel was uitgepakt voelde ik me al thuis!
Het leven in Suriname
Nickerie is dus een klein stadje met 2000 inwoners (in de gehele ‘gemeente’ wonen ongeveer 10.000 mensen), in 5 minuten ben je van de ene naar de andere kant gefietst. De bevolking is overwegend hindoestaans, maar er wonen hier ook Creolen (mensen met Afrikaanse voorouders), Javanen en natuurlijk de Bakra’s/tatta’s, wij dus! Naast de 6 basisartsen zijn er ook drie psychologen en een fysiotherapeut uit Nederland. 3x per week gaan we met z’n allen boksen in de lokale boksschool, een betonnen schuur waar we les krijgen van een aantal jongens uit Nickerie. Verder is er aan de andere kant van de stad een zwembad en een tennisbaan. Er is een grote markt waar iedere dag verse groenten worden verkocht en er zijn denk ik wel 100 chinese supermarktjes.
In het eerste weekend ben ik met drie anderen weer naar Paramaribo gegaan om nog even te genieten van het feit dat ik nog niet hoefde te werken; het uitgaansleven ontdekken, in het casino doen alsof we heel veel geld hadden en dat verliezen en op zondag zijn we naar Fort Zeelandia gegaan, een 17e eeuws Fort wat door Nederlandse kolonisten is aangelegd om de handelsvestiging te verdedigen. De functie en eigenaren van het Fort zijn door de jaren heen meerdere keren veranderd. Momenteel is het een monumentaal gebouw, met het Surinaams museum. Het Fort is voornamelijk bekend van de decembermoorden, maar toen de gids hierover sprak, had hij het over de ‘decembergebeurtenissen’. Dat weekend heb ik me vooral zo goed mogelijk aangepast aan de Surinaamse mentaliteit; ‘rustig, toch..’ Oftewel we hebben net als de lokale bevolking vooral rustig in de zon gezeten, rustig een biertje gedronken en rustig gegeten. Kijk, aan dit leventje kan ik me goed aanpassen!
In een ander weekend zijn we met een groot gedeelte van de groep naar BigiPan (Letterlijk: Groot Meer) geweest met een broeder van de Spoedeisende Hulp (Dinesh) die een eigen bootje heeft. Heel veel mooie vogels gezien; witte en grijze reigers, de rode ibis, veel verschillende roofvogels, een uil en in het meer zelf stonden honderden flamingo’s! We waren aan het begin van de middag weer terug in Nickerie waar we uitgenodigd waren voor een soort van feestje van bemanningsleden van een groot vrachtschip, die op z’n Surinaams de zondagmiddag doorbrachten; rustig, met Parbo bier, een Hindoestaans dansje en veel lekker eten wat ze zelf gevangen hadden bij het jagen. Had ik al gezegd dat ik inmiddels al gewend ben aan de Surinaamse mentaliteit en levensstijl?
Na al dit lekker eten en de grote verhalen van Dinesh wilden wij natuurlijk ook wel een keer mee met dit spannende jagen. Op de nacht van Chinees Nieuwjaar gingen we met Dinesh en zijn zwager, een huisarts met een grote wapenverzameling, Job en Shanita (stagiaires van de psychologie), Angelo (fysiotherapeut) en ik op jacht! We zijn eerst heel het Corantijn-kanaal afgevaren tot de monding met de Corantijn-rivier vanwaar we op een elektrische motor heel rustig zijn teruggevaren. Het doel was het schieten van een haas, dat is helaas niet gelukt.. Maar het was wel een super gave ervaring. De stilte en spanning die rond de boot hing, het zoeklicht waarmee constant werd gejaagd op dieren langs de kant, de heldere sterrenhemel en de kaaimannen die langs de oever lagen maakte het echt een speciale ervaring. Vooral toen rond 4.00 de buitenlucht kouder werd dan het water, waardoor er een soort misterieuze damp op leek te stijgen uit het kanaal was het plaatje compleet.
Werken in het Streekziekenhuis Nickerie
Ik ben hier natuurlijk niet alleen voor het rustige leventje heen gekomen, ik moet toch ergens met m’n gestuiter en gestress heen. Ik kwam er al snel achter dat ik die energie wel kwijt kan in het ziekenhuis. Ik werk hier op de afdeling (mannen of vrouwen) van de interne geneeskunde en op de spoedeisende hulp. In totaal zijn we dus met 6 basisartsen uit Nederland en er zijn ook nog 3 basisartsen uit Suriname/Cuba. Na 1,5 uur ingewerken vonden ze dat het wel tijd werd dat ik alleen zou functioneren op de eerste hulp. De eerste weken/diensten waren dan ook vooral een kwestie van zelf overleven. Soms had ik geen idee wat ik aan het doen was, maar gelukkig kunnen we heel laagdrempelig overleggen met de specialisten en is de verpleging ook heel goed, waardoor ik al snel wat meer zelfverzekerd werd over het werk. Inmiddels gaat het al veel meer vanzelf en merk ik dat ik in een maand tijd al heel veel bijgeleerd heb en steeds beter het overzicht heb! Uiteraard gaan veel dingen hier wel net iets (sommige iets meer) anders dan ik gewend ben in Nederland.
Daar waar we in Nederland worden getraind om goed om te gaan met antibiotica, op het juiste moment de juiste soort gebruiken, hebben ze hier een heel ander beleid. Ten eerste hebben we hier niet zo veel opties en daarnaast is het idee hier een beetje; ‘ach, de sterkste helpt toch het beste?! en dan het liefste via een infuus’. Met als resultaat dat patiënten voor een week opgenomen liggen omdat ze antibiotica via het infuus krijgen voor een blaasontsteking.
Er liggen natuurlijk ook hele zieke patiënten opgenomen, zo hadden we twee patiënten waarbij uitzaaiingen waren gevonden in de lever. Het was alleen nog niet duidelijk waar de tumor zelf zat. In Nederland zou je dan als arts een ‘slecht-nieuws-gesprek’ met de patiënt en zijn/haar familie doen. Hier gaat dat net iets anders. We houden deze gesprekken alleen met de familie en laten dan aan de familie de keuze of ze willen dat de patiënt het slechte nieuws zelf te weten komt of niet. Het schijnt dat sommige patiënten met chemo worden behandeld terwijl ze zelf niet eens weten waarvoor precies en waarom hun haar uitvalt.
Gelukkig kunnen we ook veel patiënten wel echt helpen. Op de eerste hulp zien we patiënten van alle specialismen. Dus van buikpijn tot gebroken benen tot suikerziekte tot zwangerschapsklachten tot hart- en herseninfarcten. Vorige week kreeg ik op een middag ineens 6 patiënten tegelijk die allemaal waren gevallen of een ongeluk hadden gehad. Bij 5 van deze patiënten vond ik het nodig om even een röntgenfoto te maken, en toen was het röntgenapparaat ineens kapot... Nou dan moeten ze gewoon wachten tot het apparaat gemaakt is. 3 uur later had ik eindelijk m’n foto’s binnen en bleek dat een van de patiënten haar schouder uit de kom had. In Nederland zou ze dan een injectie met wat pijnstilling krijgen waarna de schouder gezet zou worden. Hier gaat dat nét iets anders. De gipsmeester (die overigens ook heel goed in z’n werk is) had de foto al gezien en zei mij net voor de patiënt binnenkwam ‘oké, die schouder moet u direct zetten’. Tegen de patiënt werd niets gezegd, zij was zelf vooral verbaasd door de drukte rond haar bed (de gipsmeester had er een broeder bij geroepen en verder waren er nog twee verpleegkundigen en twee leerlingverpleegkundigen en dus een stressende drs. v.d. Boogaard). Vervolgens werd ze letterlijk platgespoten met valium waardoor ze tijdelijk buiten westen was. De gipsmeester haalde een lap onder de schouder van de patiënte langs, waar hij en de broeder aan gingen hangen (zodat ik de patiënte niet van de bank af zou trekken) en toen moest ik dus aan haar arm gaan hangen. En het lukte gewoon! We zagen heel mooi dat het bot weer precies in het gewricht terugschoot en toen de patiënte 5 minuten later iets verward wakker werd had ze al bijna geen pijn meer (oke, op wat spierpijn na).
Dit zijn maar een paar dingen uit de enorme berg opvallende dingen die ik hier in het ziekenhuis meemaak. Maar doordat er zo veel dingen net iets anders gaan, denk ik er soms al niet meer over na en vind ik het de normaalste gang van zaken. Zo vraag ik standaard aan patiënten wat voor tabletten ze drinken, of ze dikke poep of diarree hebben, en hoe het plassen gaat. De termen medicijnen nemen, ontlasting en urine zijn hier niet gebruikelijk.
Concluderend heb ik het hier dus ontzettend naar mijn zin. Ik ben in een warm nest met lieve mensen terecht gekomen, het leven in Suriname met de Surinaamse gebruiken is heel interessant, aantrekkelijk en makkelijk over te nemen en in het ziekenhuis weet ik inmiddels ook mijn hoofd boven water te houden.
Kus uit Suriname,
Marleen
Nieuw avontuur, nieuwe blog!
Inmiddels woon ik nu ruim een maand in het rustige (zeer rustige) Nieuw-Nickerie, een stadje met 2000 inwoners in het uiterste Noord Westen van Suriname. Ondanks dat het zo rustig is in Nickerie, is het voor mij wel een belangrijke plek, namelijk de plek waar ik ben begonnen met mijn allereerste baan als dokter.
Aankomst in Suriname ‘het warme nest’
Op 26 januari vloog ik (na een super leuk weekend waarin ik toch een beetje heb mee kunnen doen met de carnaval, m’n lieve vrienden nog even langskwamen in t veer, waarin ik een fijn afscheidsetentje en een lief uitzwaaicomité had) naar Paramaribo. De vlucht ging heel voorspoedig, bij het landen zat ik met m’n zonnebril op m’n bleke koppie vol spanning te popelen, klaar voor de zon… Totdat de piloot ons meldde dat het in Paramaribo harder regende dan bij vertrek in Amsterdam (bedankt mama, voor je goede advies om m’n regenjas deze reis maar thuis te laten;) ).
Het is altijd weer een aparte ervaring om te zien dat wanneer je met zo’n grote boing bent geland, er in dit soort landen mannetjes op hun gemakje aan komen lopen, rustig wat paaltjes neerzetten, een rood-wit lintje spannen etc. etc. zodat we uiteindelijk over de landingsbaan heen naar de aankomsthal kunnen lopen. Het was even wennen aan de warmte en de luchtvochtigheid, maar het is ook een heel gaaf en fijn gevoel; de eerste stappen in Suriname, alsof er een soort warme deken over me heen kwam te liggen ‘zo, die deken doe ik de komende 6 maanden niet meer af!’
De eerste nacht heb ik in Paramaribo geslapen omdat ik nog een stempel moest halen bij de vreemdelingenpolitie om m’n werkvisum af te handelen. Eenmaal alles geregeld werd ik opgehaald door een taxi van het ziekenhuis en zijn we in 4 uur naar Nickerie gereden, langs Groningen en Wageningen! Heel bijzonder om in 35graden langs huizen met palmbomen te rijden waar dan op de gevel staat “warme brood”, “Jan’s taxi” of “Sardinen uit blik”. Aangekomen bij mijn nieuwe collega’s/huisgenoten, Puck de hond en twee kuikens viel ik letterlijk en figuurlijk in een warm nest. Iedereen hier is heel aardig, behulpzaam en gewoon lekker normaal, we hebben mijn eerste avond gedineerd met pannekoeken en bier oftewel nog voordat ik goed en wel was uitgepakt voelde ik me al thuis!
Het leven in Suriname
Nickerie is dus een klein stadje met 2000 inwoners (in de gehele ‘gemeente’ wonen ongeveer 10.000 mensen), in 5 minuten ben je van de ene naar de andere kant gefietst. De bevolking is overwegend hindoestaans, maar er wonen hier ook Creolen (mensen met Afrikaanse voorouders), Javanen en natuurlijk de Bakra’s/tatta’s, wij dus! Naast de 6 basisartsen zijn er ook drie psychologen en een fysiotherapeut uit Nederland. 3x per week gaan we met z’n allen boksen in de lokale boksschool, een betonnen schuur waar we les krijgen van een aantal jongens uit Nickerie. Verder is er aan de andere kant van de stad een zwembad en een tennisbaan. Er is een grote markt waar iedere dag verse groenten worden verkocht en er zijn denk ik wel 100 chinese supermarktjes.
In het eerste weekend ben ik met drie anderen weer naar Paramaribo gegaan om nog even te genieten van het feit dat ik nog niet hoefde te werken; het uitgaansleven ontdekken, in het casino doen alsof we heel veel geld hadden en dat verliezen en op zondag zijn we naar Fort Zeelandia gegaan, een 17e eeuws Fort wat door Nederlandse kolonisten is aangelegd om de handelsvestiging te verdedigen. De functie en eigenaren van het Fort zijn door de jaren heen meerdere keren veranderd. Momenteel is het een monumentaal gebouw, met het Surinaams museum. Het Fort is voornamelijk bekend van de decembermoorden, maar toen de gids hierover sprak, had hij het over de ‘decembergebeurtenissen’. Dat weekend heb ik me vooral zo goed mogelijk aangepast aan de Surinaamse mentaliteit; ‘rustig, toch..’ Oftewel we hebben net als de lokale bevolking vooral rustig in de zon gezeten, rustig een biertje gedronken en rustig gegeten. Kijk, aan dit leventje kan ik me goed aanpassen!
In een ander weekend zijn we met een groot gedeelte van de groep naar BigiPan (Letterlijk: Groot Meer) geweest met een broeder van de Spoedeisende Hulp (Dinesh) die een eigen bootje heeft. Heel veel mooie vogels gezien; witte en grijze reigers, de rode ibis, veel verschillende roofvogels, een uil en in het meer zelf stonden honderden flamingo’s! We waren aan het begin van de middag weer terug in Nickerie waar we uitgenodigd waren voor een soort van feestje van bemanningsleden van een groot vrachtschip, die op z’n Surinaams de zondagmiddag doorbrachten; rustig, met Parbo bier, een Hindoestaans dansje en veel lekker eten wat ze zelf gevangen hadden bij het jagen. Had ik al gezegd dat ik inmiddels al gewend ben aan de Surinaamse mentaliteit en levensstijl?
Na al dit lekker eten en de grote verhalen van Dinesh wilden wij natuurlijk ook wel een keer mee met dit spannende jagen. Op de nacht van Chinees Nieuwjaar gingen we met Dinesh en zijn zwager, een huisarts met een grote wapenverzameling, Job en Shanita (stagiaires van de psychologie), Angelo (fysiotherapeut) en ik op jacht! We zijn eerst heel het Corantijn-kanaal afgevaren tot de monding met de Corantijn-rivier vanwaar we op een elektrische motor heel rustig zijn teruggevaren. Het doel was het schieten van een haas, dat is helaas niet gelukt.. Maar het was wel een super gave ervaring. De stilte en spanning die rond de boot hing, het zoeklicht waarmee constant werd gejaagd op dieren langs de kant, de heldere sterrenhemel en de kaaimannen die langs de oever lagen maakte het echt een speciale ervaring. Vooral toen rond 4.00 de buitenlucht kouder werd dan het water, waardoor er een soort misterieuze damp op leek te stijgen uit het kanaal was het plaatje compleet.
Werken in het Streekziekenhuis Nickerie
Ik ben hier natuurlijk niet alleen voor het rustige leventje heen gekomen, ik moet toch ergens met m’n gestuiter en gestress heen. Ik kwam er al snel achter dat ik die energie wel kwijt kan in het ziekenhuis. Ik werk hier op de afdeling (mannen of vrouwen) van de interne geneeskunde en op de spoedeisende hulp. In totaal zijn we dus met 6 basisartsen uit Nederland en er zijn ook nog 3 basisartsen uit Suriname/Cuba. Na 1,5 uur ingewerken vonden ze dat het wel tijd werd dat ik alleen zou functioneren op de eerste hulp. De eerste weken/diensten waren dan ook vooral een kwestie van zelf overleven. Soms had ik geen idee wat ik aan het doen was, maar gelukkig kunnen we heel laagdrempelig overleggen met de specialisten en is de verpleging ook heel goed, waardoor ik al snel wat meer zelfverzekerd werd over het werk. Inmiddels gaat het al veel meer vanzelf en merk ik dat ik in een maand tijd al heel veel bijgeleerd heb en steeds beter het overzicht heb! Uiteraard gaan veel dingen hier wel net iets (sommige iets meer) anders dan ik gewend ben in Nederland.
Daar waar we in Nederland worden getraind om goed om te gaan met antibiotica, op het juiste moment de juiste soort gebruiken, hebben ze hier een heel ander beleid. Ten eerste hebben we hier niet zo veel opties en daarnaast is het idee hier een beetje; ‘ach, de sterkste helpt toch het beste?! en dan het liefste via een infuus’. Met als resultaat dat patiënten voor een week opgenomen liggen omdat ze antibiotica via het infuus krijgen voor een blaasontsteking.
Er liggen natuurlijk ook hele zieke patiënten opgenomen, zo hadden we twee patiënten waarbij uitzaaiingen waren gevonden in de lever. Het was alleen nog niet duidelijk waar de tumor zelf zat. In Nederland zou je dan als arts een ‘slecht-nieuws-gesprek’ met de patiënt en zijn/haar familie doen. Hier gaat dat net iets anders. We houden deze gesprekken alleen met de familie en laten dan aan de familie de keuze of ze willen dat de patiënt het slechte nieuws zelf te weten komt of niet. Het schijnt dat sommige patiënten met chemo worden behandeld terwijl ze zelf niet eens weten waarvoor precies en waarom hun haar uitvalt.
Gelukkig kunnen we ook veel patiënten wel echt helpen. Op de eerste hulp zien we patiënten van alle specialismen. Dus van buikpijn tot gebroken benen tot suikerziekte tot zwangerschapsklachten tot hart- en herseninfarcten. Vorige week kreeg ik op een middag ineens 6 patiënten tegelijk die allemaal waren gevallen of een ongeluk hadden gehad. Bij 5 van deze patiënten vond ik het nodig om even een röntgenfoto te maken, en toen was het röntgenapparaat ineens kapot... Nou dan moeten ze gewoon wachten tot het apparaat gemaakt is. 3 uur later had ik eindelijk m’n foto’s binnen en bleek dat een van de patiënten haar schouder uit de kom had. In Nederland zou ze dan een injectie met wat pijnstilling krijgen waarna de schouder gezet zou worden. Hier gaat dat nét iets anders. De gipsmeester (die overigens ook heel goed in z’n werk is) had de foto al gezien en zei mij net voor de patiënt binnenkwam ‘oké, die schouder moet u direct zetten’. Tegen de patiënt werd niets gezegd, zij was zelf vooral verbaasd door de drukte rond haar bed (de gipsmeester had er een broeder bij geroepen en verder waren er nog twee verpleegkundigen en twee leerlingverpleegkundigen en dus een stressende drs. v.d. Boogaard). Vervolgens werd ze letterlijk platgespoten met valium waardoor ze tijdelijk buiten westen was. De gipsmeester haalde een lap onder de schouder van de patiënte langs, waar hij en de broeder aan gingen hangen (zodat ik de patiënte niet van de bank af zou trekken) en toen moest ik dus aan haar arm gaan hangen. En het lukte gewoon! We zagen heel mooi dat het bot weer precies in het gewricht terugschoot en toen de patiënte 5 minuten later iets verward wakker werd had ze al bijna geen pijn meer (oke, op wat spierpijn na).
Dit zijn maar een paar dingen uit de enorme berg opvallende dingen die ik hier in het ziekenhuis meemaak. Maar doordat er zo veel dingen net iets anders gaan, denk ik er soms al niet meer over na en vind ik het de normaalste gang van zaken. Zo vraag ik standaard aan patiënten wat voor tabletten ze drinken, of ze dikke poep of diarree hebben, en hoe het plassen gaat. De termen medicijnen nemen, ontlasting en urine zijn hier niet gebruikelijk.
Concluderend heb ik het hier dus ontzettend naar mijn zin. Ik ben in een warm nest met lieve mensen terecht gekomen, het leven in Suriname met de Surinaamse gebruiken is heel interessant, aantrekkelijk en makkelijk over te nemen en in het ziekenhuis weet ik inmiddels ook mijn hoofd boven water te houden.
Kus uit Suriname,
Marleen
-
04 Maart 2015 - 18:21
Fedde:
Yes, First Post! Goed bezig Marleen! Ze zeggen wel eens.."alle begin is moelijk", maar ook "een goede start is het halve werk". Beide zijn denk ik wel van toepassing. Heel veel plezier en succes; het kan haast niet anders dat je als een betere en uitermate stressbestendige dokter terugkomt. -
04 Maart 2015 - 18:32
Ifart:
lekker busy brizzz! Spreek je vanavond! X -
04 Maart 2015 - 18:34
Rosan:
Lekker bezig boomaapie! Zijn er fotos dat je aan die arm hing?
X -
04 Maart 2015 - 18:54
Vera:
Geniaal! Kijk uit naar je volgende verhaal! Heel fijn ook dat je zo snel wel je draai hebt kunnen vinden, blijf vooral genieten en ervaringen opdoen ;) -
04 Maart 2015 - 19:26
Marita Lokers:
Zoo leuk om je verhaal te lezen , ik wens je heel veel succes de komende maanden .
En pas op met Surinaamse mannen ..... Hihihihi.
-
04 Maart 2015 - 19:47
Marion Marcelissen:
Hallo Marleen,
wat een heerlijk verhaal en wat een mooie foto's, het is weer genieten!!! Een mooie uitdaging om daar als arts te werken. ik kijk al weer uit naar jouw volgende verhaal. Geniet van SURINAME, Groetjes Marion -
04 Maart 2015 - 20:06
Jannick :
Leuk om te lezen Marleen, ook in een warm bad is het spannend om zo in het diepe te springen, maar het gaat jou wel lukken daar!
Veel plezier en hou ons op de hoogte met deze leuke verhalen!
-
04 Maart 2015 - 21:42
Lotte:
Leuk dat je het zo naar je zin hebt Leentje! Geniet daar! Dikke kus x -
04 Maart 2015 - 23:32
GAS:
Dat ziet er allemaal prima uit daar! Oomke Chris heeft daar ook eens een tijdje gewerkt..dat was ook een spanned verhaal! Veel plezier daar..
Groeten van Gail Ad & Sam -
04 Maart 2015 - 23:33
Hester:
Lieve Marlenos! Fijn dat je inmiddels al een beetje geaard bent daar! Het klinkt in ieder geval nu al alsof je een fantastische tijd tegemoet gaat! Je kan het en geniet er vooral heel erg van! Liefs Hes -
05 Maart 2015 - 16:08
Jeannette:
Leuk om je verhaal te lezen. En hele leuke foto's.
Liefs. -
08 Maart 2015 - 04:06
Noortje W:
Wauw leuk verhaal marleen, mooie ervaringen. En voor mij wat afleiding tijdens mijn nachtdienst! Geniet ervan:) -
08 Maart 2015 - 23:13
Wim En Nanny:
Mooi verhaal Marleen! En je schrijft leuk.
Wij proberen ons een beeld te vomen van de verhoudingen: 2000 inwoners in Nickerie, dat is ruim twee keer Den Hout. En dan noig 8000 inwoners daar omheen. Dus totaal een soort Made of Raamsdonksveer denken we dan. En daar dan een ziekenhuis voor. Of zieknhuisje? Hoe ver is het dichtsbijzinde ziekenhius bij jullie vandaan?
Maar maak je hier maar niet druk om, dat zou niet passen bij de plaatselijke levenswijze.....
Blijf genieten! -
20 Maart 2015 - 17:13
Pieter:
Hey die Marlenepeen!
Klinkt geweldig wat je beschrijft. Het goede weer, je collega's, het werk zelf. Geniet ervan!!! Ik mis alleen nog wat informatie over Puck de hond. Wordt daar überhaupt nog een beetje geblaft in dat gekke continent? ;)
Xx Pieter
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
