Beter onveilig maken dan dat het al onveilig is

Lieve allemaal,

Inmiddels zit mijn tijd in Suriname er helaas weer op, 6 maanden zijn voorbij gevlogen! Nu zit ik in een hostel in Medellin in Colombia en Imke is hier twee dagen geleden ook aangekomen, reunited:). Mijn laatste 1,5 maand in Suriname bestond vooral uit veel werken en veel weekendjes weg, niets te klagen dus!

Leven in Suriname
Eind juni zijn we met z´n allen - psychologie, fysiotherapie en artsen - een weekendje weggeweest naar Tonka Island. Na een heerlijke 4 uur durende taxi-rit met feestpakketjes hebben we op vrijdagavond natuurlijk eerst even Paramaribo onveilig gemaakt. Toen we goed en wel in bed lagen in ons hostel moesten we er eigenlijk al weer uit omdat we werden opgehaald Sensi, Stanley en Ronald, onze gidsen voor Tonka. De afdeling psychologie en fysiotherapie hebben het weer even geweten hoe het is om met een groep artsen op stap te zijn.. Onze reis heeft twee keer vertraging opgelopen omdat wij zo nodig moesten stoppen bij twee verkeersongelukken om te helpen en vooral om ervoor te zorgen dat er een ambulance zou komen. In Suriname mag je namelijk niet zomaar zelf de ambulance bellen, dat moet een arts of de politie doen. Bij het Brokopondo stuwmeer aangekomen zijn we met een bootje naar het onbewoonde eiland Tonka gevaren, waar we lekker op z´n Surinaams vrij weinig hebben gedaan: beetje wandelen, baden in het meer, eten en drinken bij het kampvuur en nog meer wandelen. De gidsen vonden het allang best maar waren wel wat verbaasd, normaal gesproken hadden ze altijd veeleisende groepen die allerlei dagactiviteiten wilden doen... Ons thema was meer; op een onbewoond eiheiheiland zijn alle dagen vrij, drink met je billen bloot melk uit een kokosnoot. Heerlijk:)
Het weekend erop verschilde niet veel qua instelling; met m´n twee andere musketiers (Rianne en Angelo) in Paramaribo gezwommen, gedronken en gegeten en op zondag met Tess en Britt van de psychologie nog naar de dierentuin geweest, wat eigenlijk heel leuk was. We hadden verwacht dat het allemaal heel zielig zou zijn, maar dat viel reuze mee. En omdat het allemaal zo goed beviel ben ik het weekend daarop nóg een keer naar Paramaribo geweest, dit keer om samen met Sandra de stad onveilig te maken, wat behoorlijk goed is gelukt; van een Javaanse schuifelparty naar een lege club waar alleen een barbie uit Nederland stond te dansen met het plan om hierna naar Turkije te gaan om te kijken hoe het daar met de plastisch chirurgie gesteld was, omdat ze in Nederland een keer haar wenkbrauwen scheef hadden gemaakt. Op de vraag van Sandra of ze dan niet bang was dat ze in Turkije ook haar billen scheef zouden maken ging ze meer dan serieus in.
Verder hebben we nog een hoop leuke en grappige dingen meegemaakt in Nickerie; nog een dagje vissen waarna de specialisten ´s avonds bij ons de vis kwamen eten, boksen, tennissen, wandelen, zwemmen en natuurlijk ons afscheidsfeestje waarbij we veel te veel eten en drinken hadden en op z´n Surinaams dus nog 3 dagen hiervan hebben kunnen eten. Op de valreep hebben Marieke, Sandra en ik nog twee dagen voor mijn vertrek ons MKV (werkvisum) opgehaald in Paramaribo omdat het toen pas klaar was. In eerste instantie dacht ik nog ´ach, laat maar zitten´. Maar het punt is dat je dan een rode stempel krijgt en de komende vijf jaar Suriname niet meer in mag, en dat moesten we natuurlijk niet hebben aangezien we verwachten dat we binnen vijf jaar wel uitgenodigd worden voor een Hindoestaanse bruiloft van Rianne!

Dokter in Suriname
Ook in het ziekenhuis heb ik nog heel veel mooie, trieste, maar zeker ook grappige dingen meegemaakt. Ik zal even een rustige doordeweekse dag op de SEH in Nickerie schetsen: Drs. v.d. Boogaard neemt de dienst over en krijgt een patient overgedragen die volgens haar eigen zeggen en gebaren pijn heeft waarbij ze lijkt te wijzen van haar hoofd tot haar tenen. Hierbij heeft ze een torenhoge bloeddruk, maar ze zou haar medicijnen (1 bloeddruktabletje en 1 bloedverdunner) goed drinken. Niets te zien in het lab en haar bloeddruk is niet omlaag te krijgen met wat extra medicatie, oftewel ik zat met m´n handen in het haar, wat moest ik hier nu weer mee? Toch nog maar even navragen waar ze dan precies pijn had.. een lieve zuster wist te vertalen dat de patient enkel pijn had in haar handen en haar voeten, maar dat ze het zo moeilijk vond om met haar handen haar eigen handen aan te wijzen, dus de vluchtige beweging van haar hoofd naar haar voeten betekende dus iets anders dan pijn in het hele lichaam. Ook de eigen interpretatie van de patient wat betreft het goed drinken van medicijnen bleek anders dan onze interpretatie. ´Even hoor dokter, twee tabletten per dag is gewoon niet goed voor mijn lichaam.. daarom drink ik het ene tabletje de ene dag en het andere tabletje de andere dag´ Lalalala, zo houden ze ons dus lekker een paar uurtjes bezig, laten we het daar maar op houden. Verder was deze dagdienst heeeel rustig tot er om 14.00 met veel kabaal 7 politie-agenten binnen kwamen met drie gevangenen die ontzettend stonken en in wilde paniek waren.. ´Dokter, er komt een bus vol patienten aan er is een aanval van Braziliaanse bijen geweest op het werkveld´. Ojee, toen ontstond er bij mij ook een lichte paniek. De broeder die met mij werkte die dag heeft meteen versterking gevraagd, dus de verpleging van de MCU stond klaar voor de opvang. Ik kon niet achterblijven dus ik belde mijn supervisor (Dr. Reyes, internist) en die kwam er ook vrij snel aan met zijn collega. Inmiddels had ik de vier patienten in kaart. 1 agent was daadwerkelijk gestoken door een Braziliaanse bij en zei hier allergisch voor te zijn, dat was prima te behandelen met want anti-allergie medicijnen dacht ik zo. Één gevangene zat als een soort standbeeld met z´n armen naar boven en een open mond in een stoel en de twee andere gevangenen lagen in de twee bedjes omdat ze geen gevoel meer hadden in hun benen. In mijn hoofd: ´huh, ben ik nou zo dom, ik wist helemaal niet dat Braziliaanse bijen steken ook effect kunnen hebben op het zenuwstelsel´. Dat bleek ook niet het geval. Zo vertelde een andere politie-agent mij het verhaal dat deze drie gevangenen helemaal niet gestoken waren, maar dat er voodoo-taferelen hadden plaatsgevonden op het werkveld op het moment dat de Braziliaanse bij die ene agent had gestoken. Hierop zouden de gevangenen in trance geraakt zijn.. De agent was net uitgepraat toen dr. Reyes en dr. Magdalena binnen kwamen haasten. Toen ik met het schaamrood op m´n kaken het verhaal vertelde en zei dat ik het dus eigenlijk wel onder controle had, heeft dr. Reyes niets anders gedaan dan me keihard uitlachen en toen weer de SEH verlaten. De agent moest uiteindelijk nog uren op de SEH liggen omdat hij helemaal niet allergisch was voor de bijen steken en de dosering medicijnen dus iets te hoog was waardoor hij nogal suffig werd van de medicijnen.

Zo, dat was het weer.. Ik ga nu Imke maar eens uit bed trommelen omdat het hoog tijd is om Medellin onveilig te maken. We hebben een drukke planning voor de boeg in Colombia deze vier weken met hopelijk ontelbaar mooie ervaringen en herinneringen en daarna kom ik 26 augustus eindelijk terug naar Nederland. Dus hou de boel daar nog even veilig tot ik terug ben, oke?

Kus uit Colombia,
Marleen